7 days with a Stranger

Chapter 1 : First time they met.

Kate Mendrano

  Napa buntong hininga ako nang makita ko ang pangatlong slice ng Chocolate Cake sa lamesa na inorder ko.  Nandito ako ngayon sa favorite tambayan ko , Sa Coffee shop. 

Na discover ko ito 1 year ago dahil sa pagiging broken hearted ko sa ex ko. nakaka ewan mang isipan na sa mismong tapat ng coffee shop nato kami nag break.  Kaya ayun pag katapos nung drama serye na yun ay pumasok agad ako sa coffee shop nato at kumain nang kumain.   Nag stress eating ako dito nung gabing mangyari ang pag be break namin . Dapat mag dedate kami dito sa coffee shop nato eh. Kaso ang astig.  Bigla siyang nakipag break.  Nakaka tawa mang isipin pero hanggang ngayon di parin ako nakaka move on. Habang siya,  ayun ang saya saya at may bago na.  Well,  di ko naman siya masisi.  Eh 1 YEAR AGO NA YUN  ! ako lang tong tanga na nag papakamiserable.  Pero kasi naman  ! Naka hawak parin ako sa memories naming dalawa. 

Tahimik akong kumain.  Nagulat nalang ako nang may sumulpot na lalaki at umupo sa upuan na nasa tabi ko.

"Hi?   Paupo ah? " tinignan ko nalang siya at itinuloy ang aking pagkain.  Pakeelam ko diyan  -_- di naman kami close. 

"Tsk tsk.  Hanggang ngayon di ka parin nakaka move on?   Isang taon na ang nakaka lipas " Nabilaukan ako dahil sa sinabi niya.  Peste?  Bat alam niya yun!?  agad kong kinuha ang juice na nasa tabi ko at agad kong ininom  . nang maka move on nako sa nangyari ay tinanong ko siya. 

"San mo nalaman yan!? " nabibiglang tanong ko sa kanya. 

"Eh kasi naman  !  Nung naka raang taon pa kita nakikita dito. "

"Excuse me. ?  Are you stalking me!? "

"No.  Feeling lang? sabi ko nakikita lang kita dito.  That means di kita sinusundan  -,-  sa iyo tong Coffee shop !? Tambayan ko na kasi eto dati pa. Mas nauna pako sayo dito.  Tambayan ko na to para mag chill chill lang  , ganun.    Nung gabi kasi na nag break kayo.  Nandito rin ako nung gabing yun.  And then pag katapos nun lagi kitang nakikita dito.  Nag mumuni muni tas minsan umiiyak ka habang kumakain mag isa.   -,- napag kakamalan ka na ngang baliw ng mga tao dito eh"

Pag papaliwanag naman niya sakin. 

"Psh.  "  Pinag patuloy ko nalang ang pagkain ko.  Bahala siyang mag dadadaldal diyan.

"Makaka move on ka na within 7 days. Tutulungan kita " napa hinto akong muli sa pagkain.  O-Oo ba ko sa offer niya?   I feel so hopeless.  Gustong gusto ko na talagang maka move on. 

Hayss.  !  Diba sabi ng iba.,  dont talk to strangers?   Bat ko ba kinakausap tong animal na to >_<  ?

"Tara,  sumama ka sakin " sa sinabi niyang yun ay lalo akong kinabahan.  Hindi ako sasama sa kanya  !  Mamaya rapist to eh  !  Wahh!  

Tiningnan ko siya nang may halong takot at kaba. 

Nagulat naman ako sa biglaang pagtawa niya.

Baliw ba to?  -,-

"hahahaha  !  Dont worry  !  Hindi ako yung tipo ng tao na iniisip mo  !  Wala akong gagawing masama sayo.  Ang judgemental mo naman  !  Maka tingin ka sakin kala mo kung anong masamang tao ako  -_- "

"Ayokong sumama sayo  "

"Edi wag  . Basta kung gusto mo na talagang maka move on.  Tutulungan kita.  Pumunta ka dito bukas ng umaga.  alas Otso. Kung gusto mo ng tulong ko " sabi niya.  Pupunta ba ko?  Lagi naman akong pumupunta dito eh  -_-  Bakasyon naman ngayon.  Kaya lagi akong nakaka gala kung saan ko mang gusto.  Wala namang pumipigil sakin since wala na ang mga parents ko.  Believe it or not. 4th year high school pa lang ako ay namumuhay  nakong mag isa sa isang apartment.

Sinusustentuhan nalang ako ng tita ko mula sa ibang bansa.  Hindi naman ako nag kukulang sa pera. Sa totoo nga. Sobra pa nga eh.

Pero,  wala nga lang akong parents.  Namatay sila sa isang aksidente nung 3 yrs old palang ako.  Milagro na nga lang daw na naka ligtas ako.  Bat hindi nalang ako namatay?   Edi sana kasama ko na sila mama at papa ngayon.  Nung nag tangka ako nung mag pakamatay nandun si Clifford. Pinigilan niya akong mag pakamatay dahil hindi daw yun yung tamang bagay na dapat gawin ko para maayos ang problema.  Dapat harapin ko daw.  Mabuhay ako para sa mga magulang ko. Then after that sobrang hinangaan ko na siya.  Inen-courage niya kong mabuhay ulit.  Naging magkaibigan kami.  Hanggang sa niligawan niya ko at naging kami.  Nagtagal kami ng dalawang taon.  Akala ko hindi na niya iiwan. Yun pala..

Siguro kailangan ko na talagang mag move on.  Sobra sobra na ang isang taon para mag paka miserable pa ako. 

Sa tagal kong nag flash back ay hindi ko na naramdaman na wala na pala si ano.. 

Sino ba yun  ? 

Sayang hindi ko man lang naitanong ang pangalan niya.  Basta pupunta ko bukas.  Disidido na akong mag move on.  Tama na ang isang taon nayun. 

-- 7 days with a stranger