GEÇMİŞİN RÜYASI

2. BÖLÜM

28. 09. 2015

Tamı tamına 4 yıl oldu annemin bizi terkedeli. Ondan o günden sonra nefret bile edemedim o kadar sogumustum ona karşı. Ergenligimi zor atlattım. Her gece yatagima gecip ağlarım. Simseklerden, gürültülü seslerden, soyutlamistim bi bakima kendimi. Herkezden herseyden korkar oldum. Güçsüzdüm ama kimseye belli etmiyordum. O günden sonra normal olan hayatım altüst olmuştu. Iyi olan herşey kotulesmeye, icimdeki ıyilik kötülükten korkup duvarlarimin arkasına sinmisti. Bir kızın dert ortağı dostu bazende arkadaşıydı annesi. Bir gen kizin bircok seyden magrum kalması nasıl bir duygu en cok ben iyi bilirim. Ama dogru olan bişey vardı ki oda ablamin benden daha kötü olması. O gün ben gelmeden neler yaşandığını annemin terkedis sebebini çok merak etsemde sormadım. Onlar anlatmak isteselerde izin vermedim. Biliyordum ogrenirsem annemi affederdim ama bunu istemiyordum. Annem gittiginden beri tek değişikliği odamda yaptım. Renkli olan odamı simsiyaha bürüdüm. Siyah tenime karıştı tenimle kavuşmuştu resmen siyahim. Ablam o günden sonra dışarı da buldu kendini onu az görür olmuştum. Bazen hic eve gelmezdi ama benimde en büyük destekcimdi. Azda olsa annemin açığını kapatiyordu gönlümde.

Babam ah canim babam benim bizi düşünürdü bizim icin savaştı. Hep bizim için direndi. Bir ara iflaslik duruma geldi ayakta zor dursada dayandı. Sırf bizim icin dayandi hayatın tüm zorluklarına. Zorda olsa bizim icin dimdik durdu ve başardı. Iflastan kurtardı bizi. Heralde hayatın bana mucizesiydi babam bizim icin.
Annem gittiginden beri sabahları hiç bisi olmamış gibi davransada geceleri odasına gidip bi köşede saklı saklı ağlıyordu. Farkında olmadan kapısını az aralıklı bırakıyordu bu sayede görüyordum onu.

Bir kez daha kızdım hayata neden bazılarının mutluluğu diğerlerine acı veriyordu. Insan kalbi bu kadar kolay mi kırılabilir di.

Annemin yokluğu herkezi enkaz haline getirmişti. Annem şimdi mutkuysa babaminda mutlu olmaya hakkı vardı. Geçen sene evlendi babam. Bir uvey annem oldu yani. Bizi tanistirdigi ilk günü hatirliyorum. Ne kadar gergin komiktiler ben tam haksine rahattim. Sonuçta babam bu isin ucunda mutlu olacaktı. Babam bana fikrimi sorunca onayı verdim. Ablama sorunca ilk önce karşı çıktı bağırdı çağırdı kırdı döktü heryeri sevda hanim onu bu halde gorunce az kalsin aglicakti bende kiyamadigimdan ablami ikna ettim. Sevda hanımı annem girmedim hic bi abla bir teyze gördüm hep. Çok güzel bir kadındı. Sarışın mavi gözlü ve yaşı otuzlu civarında olsada daha genç duruyordu. Bu yüzden de izin vermistim babami çirkin birisiyle evlendidcek degildim.

Anneme cok kızgın cok kırgınım. Ergenlige girerken cok zorluk cektim. Ablam o dönemde fazla yardımcı olmamıştı bana. Regl sancılar içinde kıvranırken kimse yoktu ve o dönemlerde cok acı cekiyorum. Simseklerden cok korkar gece cigliklarla kalkardim.

Simdi herşeyi atlatmış bir dirayetli bir genç kız olarak ne yapiyormuyum;
Aslında herseyi tam olarak atlatmadim. 18ime girmiştim sunu ilave etmek gerekirse annemin bıraktığı gibiydim aynı. Ruh halim aynı değişen sadece büyüyen vücudum, acıların alışkanlık haline gelmesiydi.

Gece gec yatmanin verdigi uykusuzlukla yataktan istemeye istemeye kalktım. Bugün okul açılıyordu ne kadarda büyük bişey. Okul niye vardı ne gerek vardı yani olmasada olurdu. Gec gitcektim okula sonucta toren filan yaparlardi ve benim bunu cekmeye niyetim hic yok. Esinle anlaşmıştık serbest gidecektik.

Dolabimin başına geçip kırk saat ne giysem acaba, ilk gun sonucta ozel okul birde yakışıklı cocuklar meteorlar var ve benim şık giyinmem onlara güzel gozukmem lazım tarzında seyleri umursamadigimdan altima siyah dar paça bir pantolon salaş omuzdan düşen tişört giydim. Erkeklerleri hic umursamazdim. Aşık olmamıştım anlamını bile bilmiyorum. Sevgilim bile olmamıştı. Hoşlandığım kişiler ehh tabiki vardı. Hatta onlardan birinin çıkma teklifi ettiği dogrudur ama kabul etmeyen ben hic bu konulara girmezdim.