Don't Tell Anyone

Rozdział 3

- Chodź na słówko. – Chłopak bez czekania na moją reakcję pociągnął mnie za rękę przez całą salę, dopóki nie znaleźliśmy się na schodach.

Patrzyłem na niego z wyrzutem, gdyż mój nadgarstek był cały obolały. Usiadłem na schodach, nie odrywając wzroku od chłopaka. Widać, że był zdenerwowany i wnioskuję, iż to ja jestem powodem. Kolega usiadł obok mnie rozkrokiem i skupił wzrok na jednym ze schodków.

- Junhong, co się z tobą dzisiaj dzieje? – zapytał po chwili, cały czas uważnie przyglądając się marmurowi.

- Wszystko w porządku, dlaczego pytasz? – Spojrzałem na niego, lecz nie wiem, czy chciałem zaczynać tę rozmowę.

- Podczas dzisiejszego treningu, wyglądałeś jakbyś pierwszy raz miał do czynienia z krokami tanecznymi, które ćwiczymy od trzech dni. Oboje wiemy, że nasza dwójka radzi sobie najlepiej z całej klasy, ale dziś się nie popisałeś. Bujasz w obłokach.

- Jongup, serio chcesz wiedzieć?

- Przecież wiadomo, dlatego cię tu zaciągnąłem. – Chłopak wstał i pojawił się naprzeciw mnie. Jednakże cały czas podziwiał podłogę.

Moon Jongup nie miał sobie równych w naszej klasie i musiałem to przyznać z bólem serca. Mimo to, nadal uważa, że jesteśmy na tym samym poziomie. Umówmy się, jest gwiazdką naszej klasy.

- Ja się chyba... zauroczyłem – zacząłem niepewnie.

Nagle Moon skupił na mnie swoje spojrzenie i z zainteresowaniem czekał, aż kontynuuję. Nie wiedziałem co mu powiedzieć, gdyż sam nie wiem, czy to właściwe.

***

Wróciwszy do domu, od razu udałem się do swojego pokoju. Przez całą drogę powrotną ze szkoły miałem mętlik w głowie.

„Spokojnie, to było zwykłe nieporozumienie.", powtarzałem sobie.

Przed oczami miałem moment, w którym Yongguk się do mnie przybliża i lekko całuje w policzek.

Dlaczego to zrobił? Może zwyczajnie histeryzuję, za dużo sobie wyobrażam?

Nie potrafiłem wykonać najprostszych czynności, wszystko wylatywało mi z rąk. Przeklinałem każdą komórkę mojego ciała, bym przestał się trząść. Przecież nic się nie stało. W takim razie, dlaczego tak dramatyzuję? Naoglądałem się zbyt wielu dram, a teraz w mojej głowie tworzą się niemożliwe scenariusze.

Udałem się do łazienki i odkręciłem gwałtownie wodę w kranie. Nabrałem trochę zimnej cieczy w obie dłonie i oblałem nią twarz. Musiałem zacząć trzeźwo myśleć i pozbyć się tego stanu. Nawet jeśli nie wiedziałem co się ze mną dzieje.

Podejrzewałem, co moje zachowanie może oznaczać, lecz od razu usiłowałem pozbyć się z głowy tej myśli.

Nie mogłem być zakochany, nie po parunastu dniach znajomości. Zresztą... Co ja mogę o tym wiedzieć? Jedynie to, co zobaczyłem w krótkometrażowych serialach. Nawet jeśli, rodzice zawsze mówili, że zakochać można się, ale w dziewczynie. Powtarzali, że chłopiec nie powinien kochać innego chłopca tak jak dziewczyna nie może być zakochana w innej dziewczynie. Uważali, że jest to niestosowne i obrzydliwe. Jednak chciałem, by Bang jeszcze raz to zrobił, ten nic nie znaczący gest. Przynajmniej myślę, że nic nie oznaczał. Nie wiem, czy mogę to tak określić, ale podobało mi się.