“Hoy! Ano na?! Akala ko ba on the way na kayo?! Eh bakit parang ang tagal niyo?!” andito ako ngayon sa tapat ng gate ng school namin. Hinihintay ang dalawa kong mabagal na kaibigan. Yung isa kausap ko ngayon sa phone.
“Faith naman eh! Ang aga aga pa kaya!” sabi ni Suzy sa kabilang line.
“Anong ang aga aga pa?! For your information Ms. Suzy Endraca, 6:14 na po ng umaga! Malapit na tayong ma-late!!”
“Alam mo Faith ang OA mo. 7:30 pa naman time natin ah?” (=w=)
“Kahit na noh! Hindi mo ba alam yung kasabihan na “it’s better to be 3 hours advance than 3 minutes late” ha?!”
“Oo na. Ayan ka na naman sa mga kasabihan mo eh. Hintayin mo ako dyan. Maliligo na ako. I’ll hung up na.”
“Teka, si Anjie ba natawagan mo na?” tanong ko. Baka kasi hanggang ngayon nakahilata pa rin yun sa kama.
“Hindi pa. Ikaw nalang tumawag. Bababa ko na ‘tong call, bye!”
“Teka––”
*toot toot*
-_______-
Binaba na!
I dialed Anjie’s number and call her.
“Hello?” si Anjie. Halatang antok pa. -_____-
“Ano?! Wag mong sabihing kakagising mo lang?!” inis kong tanong.
“So what kung kakagising ko lang?” antok niyang sagot sakin.
“Ugh! I have no time to argue with you. Bilisan mong kumilos kung ayaw mong kalbuhin kita! It’s already 6:18 in the morning! This is the 1st day of our class and I don’t wanna be late!” paliwanag ko sa kanya.
“I don’t care if this is the 1st day! As long as I can go to school, I’ll go. Whenever I’m late or not.”
