Sadece bir kerecik daha görebilseydim bana tüm güzelliklerin kapısını açan gözlerini ömrüm boyunca katlanabilirdim belki bu amansız ayrılığa. Gitmişti ve ruhumuda götürmüştü. Beni ben yapan her şeyi ardına takıp beni ardında bırakmayı tercih etmişti. Hep bencildi hep korunmaya muhtaç küçük bir kız çocuğuydu. Büyümemişti sanki... Veya büyüyememişti.
''Nefes bile almadan seviyorum seni...'' İşittiğim son sözleriydi bunlar. Geri dönülemez bir yola girdiğini biliyordum. Hergün daha da fazla tükendiğinin farkına vardığımda düzeltmek için yapabileceğim hiçbirşey kalmamıştı. Sadece yanında olup aşkına karşılık vermiştim. Nereden bilebilirdim ki onsuz devam edemeyecek kadar çok bağlandığımı. Sadece son zamanlarında onu mutlu edebilecek tek kişi bendim ve küçücük yüreği sadece benim için çırpınıyordu. Hastalığı tüm vücudunu dönülemez bir şekilde mahvederken en son kalbini ele geçirmişti. İşte o zaman kollarıma düşüp gözlerini benimle kapamıştı. Bense onsuz devam etmek zorunda kalmıştım. Bir saate yakın hareketsiz bir şekilde holde ağlayıp sonra dudaklarının tadına son kez bakmıştım. Sonra ayağa kalkıp onun tam da istediği biri gibi davranmıştım. Güçlü ve bir o kadar da soğuk kanlı olup ölü bedeninin gidişini izlemiştim. İçimde fırtınalar koparken yüzümde soğuk bir ifadeyle ailesine baş sağlığı dileyip İstanbul'u terk etmiştim. Her yerde izleri varken bu güzelim şehir ne kadar da keder dolu görünüyordu. O varken beyaz olan bulutlar grileşmiş, temiz ,ferah ve sıcak olan hava soğumuştu.
Özlemiştim. Birini gerçekten özlemiştim. Katı yürekli olarak tanıtılan bir adam nasıl olurda küçük bir kızı özlerdi ki? O sadece küçük bır kız değil hayat ışığınsa özlenirdi işte. Bana olan tam da buydu. Ömrüm boyunca sahip olabileceğim tek gerçek sevgiydi. Bana merhametin özünü gösteren tek kişiydi. Görebileceğim en mükemmel ışıltı gök mavisi gözlerindeki sarı izlerdi...
