Ertesi gün, Sevgi ablaya emniyetten bir zarf geldi.Sanirim uzun uğraşlar sonucu kızının adına ulaşılmıştı.Sevgi abla okuma bilmediği için zarf içindeki kağıdı ben okudum.
Kağıtta kızının görsellerine ulaşıldığindan söz ediliyordu. Orta kısımlarda ise gerekli bilgilerinden söz edilmişti.Sayfanin sonunda ise "Kızınızın adı Ömür "yazıyordu.
Bir an Deniz ve ben kendimize gelemedik. Ömür kelimesi kulaklarımda yankılandi. O KAYIP KIZ, ben olabilirdim.Cok garip ama Sevgi abla annemdi belki de.O da okuduğum adı duyar duymaz bayilmisti.
DNA testi için hastaneye gittim.Gerekli işlemleri hallettikten sonra yetimhaneye geldim.
Sevgi abla kendine yeni yeni gelmeye başlamıştı ki aniden telefonun sesiyle irkildi. O konusamayacak durumda oldugu icin telefonu ben açtım.Telefondaki adam test sonuçlarının açıklandığını söyledi. Daha sonra duyduklarım tam bir şok etkisi yaratmıştı:
BEN SEVGI HANIM'IN KIZIYMISIM!
Telefondaki sesi herkes duymuştu.Bu büyük ve acayip tesadüf karşısında kimseden ses çıkmadı bir süre.
Ben daha fazla dayanamayıp Sevgi ablama pardon(!)" Sevgi "anneme sarıldım. Beni kucaklayip " Seni asla bırakmayacağım, senin yokluğun benim için bir ÖMRE BEDEL oldu."dedi.Birbirimize sımsıkı sarıldık. Deniz'i de aramıza almayı unutmadık.
-SON-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ömre Bedel
ContoPeki, ya yüzümüz gülerken içimiz ağlıyorsa... Kısa,etkileyici,çocuksu bir hikaye.
