Dark romance with a hint of blue ON HOLD

Hoofdstuk 2

Angel Scott was geschorst. Samen met haar partner in crime, Mikheal. De directeur had hun onmiddellijk voor een maand geschorst na het turnzaal incident.

Wat een mildere straf was dan de ouders van een paar geblesseerde voetballers gevraagd hadden. Of eerder gecommandeerd hadden. Blijkbaar hadden de ouders gebeld naar de directeur om te klagen over de waardeloze discipline van onze school.

Maar volgens mij wisten ze net zo goed als ik dat dat geen zin had. Angel en Mikheal geraakten overal onderuit. Hoe raar het ook was, ze waren perfecte studenten. Hun punten waren meestal tienen, terwijl ze voor de helft van de tijd niet een kwamen opdagen in de les.

Ik vond het persoonlijk niet zo erg dat ze niet op school waren. Echt. Het was rustiger en ik kon eindelijk gewoon naar school gaan zonder dat er constant dingen gebeuren.

Al bij al, het was een vrij saaie maand.

Maar zoals ik al zei, niet dat ik het erg vond. Eerlijk gezegd was ik opgelucht. De eerste week was ik bloednerveus elke keer als ik iemand van het secretariaat of een leerkracht in mijn richting zag wandelen.

De turnzaal in een schaatsbaan maken was mijn idee uiteindelijk. Maar toen ik na een week nog steeds niet naar de directeur was geroepen, ging ik ervan uit dat Angel er niets van had gezegd.

Ik kon eigenlijk terug ademhalen daarna. Angel had niets gezegd, dus ik was veilig. Ik ging niet geschorst worden of erger. Ze moesten niet naar mijn ouders bellen.

"Nathaniel?"

Knipperend met mijn ogen, schudde ik met mijn hoofd om terug naar de realiteit te komen.

Voor mij stond mijn beste vriend, ook mijn enige vriend, Isaac. Hij was klein, zo ongeveer een meter vijfenzestig en volslank. Hij had kort bruin haar en zijn heel gezicht stond onder de sproeten.

"Nathan? Hallo aarde aan Nathan?" Hij wuifde nog een smet zijn hand voor mijn gezicht. "De les is al afgelopen. Etenstijd."

"J-ja, sorry. Ik was even na aan het denken," mompelde ik terwijl ik het ondertussen lege lokaal rond keek. Zelfs de leerkracht was al weg.

"Je denk veel te veel na. Straks ontploft je brein nog," zei mijn beste vriend serieus en haalde een pakje M&M's uit zijn zak.

"Mijn hersenen gaan niet ontploffen van te veel te nadenken. Dat is onmogelijk," antwoordde ik terwijl ik rechtstond en mijn rugzak over mijn schouder hees. "Daarbij, jij zou beter meer nadenken. Zoals over het feit dat we sebiet gaan eten. Nu snoepen is geen goed idee. Denk aan je lijn."

Mijn bruinharige vriend rolde met zijn ogen. "Ja moeder en ene kromme lijn is trouwens ook een lijn. En wie zegt dat hersenen niet kunnen ontploffen. Ik heb het is in ene film gezien, het kan dus wel!"

Hoofdschudden liep ik het lokaal uit. Ik deed niet eens meer de moeite om hem uit te leggen dat wat in die film gebeurt was, fictie is.

Isaac mocht dan wel zijn naam delen met een wetenschapper, hij was zelf niet zo snugger. Gelukkig was hij enorm getalenteerd als het op kunst aankwam. Hij kon prachtige portretten teken in een rijdende auto terwijl ik mijn best moest doen om niet alles onder te kotsen.

"En heb je goed gehaald op de wiskunde toets?" vroeg hij nieuwsgierig, de M&M's al lang op.

Ik keek omlaag naar hem en knikte. "Ja, een tien. Jij?"

Isaac zuchtte. "Een twee, maar dat is in ieder geval beter dan de vorige."

Terwijl hij dat zei, opende ik de deur van de refter. Onmiddellijk vulde remoer mijn oren en ik keek omlaag naar Isaac. "Alles is beter dan een nul."