Dark romance with a hint of blue ON HOLD

Proloog

Dit verhaal is van mij, K.D., en alleen van mij.  Alle rechten voorbehouden © 2015. Dit is boek twee van de Dark Romance series. Je kan het boek ook apart lezen. Veel leesplezier!

Angel Scott had het weer voor elkaar gekregen. Eerlijk gezegd was niemand verbaasd dat het haar weer gelukt is. Iedereen verwachtten het. Zelfs de leraren. Nee, zelfs alle ouders wisten dat dit weer ging gebeuren.

Dus waarom de hele school weer in paniek was begreep ik niet. Dit was al de derde keer dit jaar de Angel erin geslaagd was om alle toiletten op de eerste verdieping te laten overlopen. Waarom de directeur nog altijd geen team loodgieters en schoonmakers had klaarstaan was een mysterie.

Mijn lippen vormden en dunne lijn als ik het water tot aan mijn schoenen zag lopen. Voor het daar raakte zette ik een stap achteruit en draaide me om. Zonder een woord te zeggen liep ik tussen een hoop gillende meisjes en lachende jongens door naar buiten. Iedereen reageerde hier altijd hetzelfde. Een zucht verliet mijn mond als ik de directeur naar hier zag rennen alsof er zojuist een tsunami geweest is.

"Iedereen blijf kalm!" riep hij en probeerde de luidruchtige tieners te bedaren. "We hebben alles onder controle! Ik beloof jullie dat ik de dader zal vinden en die grondig zal straffen!"

Angel Scott was de dader. Een haar beste vriend Mikheal was waarschijnlijk medeplichtig. Iedereen wist dat. Ook de directeur. Ze waren gewoon allemaal bang om er iets van te zeggen. De directeur zou uiteindelijk hun twee naar zijn bureau roepen. Maar hij kan niets bewijzen en zij zullen alles ontkennen. Zo ging het altijd. Iedereen wist wel dat angel het gedaan had, maar niemand kon het bewijzen. Om één of andere manier liet Angel nooit bewijs achter.

Dat was omdat ze een hoog getrainde crimineel was. Goede vrienden met een of andere maffia leider die haar heeft opgeleid. Of was het haar drugsbaron vriend? Er gingen zoveel geruchten over Angel de school rond, het de meeste waren negatief.

Angel Scott zag er met haar donkerblonde haren, hoge jukbeenderen en dikke volle lippen wel uit als een engel, maar ze was alles behalve dat. Dankzij haar ik ga je vermoorden expressie die ze bijna altijd droeg, zag ze er veel stoerder uit. Haar zwarte kleding en dikke legerbotten maakten haar donker aura alleen maal feller. Het was niet ongewoon dat de woorden Angel en gevecht samen in één zin hoorde. Ze ging graag op de vuist met iemand die slecht over haar sprak over haar simpelweg irriteerde.

Ze zou blijkbaar ooit een leerkracht hebben geslagen omdat die haar gebuisd had.

Onzin volgens mij. Ik geloofde niets dat ik niet met mijn eigen ogen gezien had.

Angel vocht en brak graag regels. Maar ze had waarschijnlijk haar redenen. Pas op, begrijp me niet verkeerd. Het was niet alsof ik geen schrik van haar had. Want dat had ik wel. Ik bleef het liefst zo ver mogelijk uit haar buurt, maar het was niet alsof ik ging lopen elke keer als ik met haar op de gang stond. Of misschien was het dat ik het geluk gehad heb om nog niet in aanraking geweest te zijn met haar.

Ik rolde mijn ogen als ik de directeur dat hoorde zeggen en hees mijn rugzak verder over mijn schouder. Ik slenterde verder richting de uitgang en deed mijn best om de chaos rondom mij te negeren. Het zou niet lang meer duren voor een of andere idioot het water in viel en er een drama van maakte. Daarna zal de directeur mededelen dat we naar huis mochten. Ik voelde me een beetje teleurgesteld bij die gedachten.

Niet dat ik niet naar huis wou. Heel graag zelfs. Maar het voorlaatste uur had ik biologie en ik vond niets leuker dan biologie.

Ik pruilde als ik de meneer Helkens hoorde verkondigen wat ik dacht. Maar toen ik gejuich hoorde ontwaakte ik uit mijn trance en probeerde zo snel mogelijk het gebouw uit te zijn voor de bende studenten als wilde de school uit renden. Toen ik zag dat de deur nog zeker zo'n vijftien meter van mij weg was besloot ik het op safe te spelen en ging het eerste lokaal binnen dat ik zag.

Ik blies mijn adem opgelucht uit toen ik de deur dichtsloeg net voordat een hoop vijfdejaars voorbij renden.

"Stelletje beesten," mopperde ik.

"Mmhh, groot gelijk. Deze reactie begint een beetje cliché te worden, niet? Ik had gehoopt op een beetje meer drama."

Ik trok mijn ogen groot open en draaide me snel om. Daar was ze. De dader.

Angel Scott in al haar badass glorie.

Ze zat aan de bureau van de leerkracht. Relaxed achteruit geleund met haar zwarte botten op de tafel. Haar blonde haren waren achter haar oor gekamd waardoor haar met piercings bedekte ogen zichtbaar waren. Ze was een onaangestoken sigaret tussen haar vingers aan het rollen.

Bevroren bleef ik haar met grote ogen aanstaren. Ik was niet bang, maar ik hield wel van leven. Dus het beste was als ik gewoon geen verdachte bewegingen maakte. Ja, niemand gaat lopen als je tegenover een roofdier staat. Je blijft staan en speelt dood.

"Misschien moet ik 'n keer de stroom uitzetten," zei ze bedenkelijk en sloot haar ogen. "Ah nee wacht--" Ze opende één oog een keek me vragend aan. "Heb ik dat als niet gedaan? Pff, ik raak inspiratieloos. Heb jij nog ideeën?"

Ik begon nerveus heen en weer te wiegen met mijn lichaam waar ik stond en bleef met grote ogen naar haar staren. Moest ik daar op antwoordde? Zou ik wel iets zeggen? De kans dat wat er ook uit mijn mond kwam haar aan stond, was klein.

"Hey!" Ze opende nu beide ogen en wierp me een geïrriteerde blik toe. "Nerd, ik vroeg je wat. Ik heb een hekel aan mensen die niet antwoorden op mijn vragen."

"Zie ik eruit als een nerd?" De woorden vlogen over mijn lippen voor ik ze kon tegenhouden. Mijn ogen waren nu zeker even groot als tennisballen en ik slikte moeizaam. Ze ging me vermoorden. Me bond en blauw slaan.

Papa, mama, Lily en Lucy, ik zie jullie graag. En nee, de tweeling mag mijn kamer niet omvormen tot een magisch kasteel als ik eenmaal weg ben. Dat wil ik zelf doen.

Tot mijn verbazing krulde haar linker mondhoek iets naar boven. Ze liet haar blik over mijn lichaam glijden en ik keek ongemakkelijk naar mijn schoenen. 

Het was niet dat ik onzeker was over mijn lichaam, helemaal niet. Met mijn ravenzwart warrig haar, een strakke kaaklijn, ijsblauwe ogen en een stevig lichaam zeg ik er niet mis uit. Dat wist ik wel. 

"Nee, je ziet er inderdaad niet uit als een nerd, nerd."

"Mijn naam is Nathaniel of gewoon Nathan, niet nerd."

Djeez, van waar komt die zelfzekerheid. Ik was vrij zeker dat ik die verloren was toen ik begon te puberen. 

Ze stond op een zette een paar stappen naar mij toe. "Whatever, nerd."

Ik blies geërgerd door mijn neus uit. "Als je je dan toch kinderachtig wilt gedragen, gebruik dan de term geek. Die is correcter."

Angel trok een wenkbrauw op en zette dreigend aan stap dichter. "Excuseer?"

Zonder een woord te zeggen opende ik de deur en zette een stap opzij zodat ze door kon. Ik keek haar aan en wees dan naar de vrije deuropening. "Alstublieft, Angel."

Op een of andere manier leek dat haar alleen meer geïrriteerder en geamuseerder te maken. "Je hebt nog niet geantwoord op mijn vraag, geek."

Ik beet op mijn lip terwijl ik na dacht. "De vloer van de turnzaal zo glad maken als een schaatsbaan moet ook vrij hilarisch zijn," zei ik en haalde mijn schouders op. Ze ging me sowieso toch niet echt serieus nemen.

Een halve grijns verscheen op haar gezicht en ze knikte bedachtzaam. "Mmmhh, je bent een heel eigenaardig iets, Nathaniel. Ik kan niet wachten op onze volgende ontmoeting."

En dan was ze de deur uit.