Άννα "Σκασμός " η φωνή του πάγωσε τους πάντες για μια ακόμη φορά. "Χωρίστε τους " συνέχισε όταν χάθηκαν οι τελευταίοι ψίθυροι. Δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό αλλά σύντομα θα μάθαινα. Οι υπόλοιποι ένστολοι άντρες κατευθύνθηκαν προς το μέρος μας. Άνοιξαν τις πόρτες της "μάντρας" και μας έβγαζαν έξω σε ομάδες. Εγώ ήμουν με μια γυναίκα κάπου στα 30 και το παιδί της και με 3 άντρες. Ο ένας ήταν αρκετά μεγάλος κάπου στα 55 ενώ οι άλλοι δυο δεν ξεπερνούσαν τα 25. Η γυναίκα δίπλα μου δεν ήξερε αγγλικά και έτσι ήταν χαμένη κοιτώντας μια το μικρό παιδί που κρατούσε και μια τον ψιλό άντρα απέναντι μας. Ο μεσήλικας της ομάδας μου φαινόταν αρκετά μορφωμένος και σκεπτικός. Οι άλλοι δυο ήταν φανερά εκνευρισμένοι απο την όλη κατάσταση. Όσο για εμένα , απλα κρατούσα ανέκφραστο το πρόσωπο μου. Έφτιαχνα σιγά σιγά τον δικό μου τοίχο και την δίκη μου ασπίδα στους δρόμους που οδηγούσαν στην καρδιά και το μυαλό μου. Έπειτα μας οδήγησαν όλους μεσα σε ένα μεγάλο κτίριο.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Μεγαλο και όμορφο μα παλιό. Προφανώς είχε ξεμείνει εδώ απο καποια παλιά τους βάση και τώρα το χρησιμοποιούσαν ξανά. Μεσα είναι ωραία διακοσμημένο και προς στιγμή παραξενεύομαι που μας έφεραν εδώ. Δυο όροφοι με δωμάτια αλλά εμάς μας κατεβάζουν σε ένα υπόγειο. Βρομάει μούχλα και υγρασία ενώ μοιάζει με φυλακές. Ένα δωμάτιο στενό με 3 μονάχα κρεβάτια για κάθε μια απο τις ομάδες. Η βρόμα υπάρχει παντού και διακρίνω ακόμα και μερικές κατσαρίδες μεσα στο δικό μας δωμάτιο. Δεν λυπάμαι τόσο τον εαυτό μου όσο το μικρό παιδάκι που θα αναγκαστεί να μείνει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Όταν όλοι είμαστε μεσα στο δωμάτιο η πόρτα κλείνει και κλειδώνει.
Δυο ώρες ήμαστε μεσα σε αυτό το αχούρι και το μικρό αγοράκι δίπλα μου έχει ήδη αρχίσει να βήχει. Οι ένστολοι άντρες εδώ και κάποια ώρα παίρνουν άτομα απο τα αλλά δωμάτια ένα ένα. Κάποιοι επιστρέφουν κάνοντας τον σταυρό τους ενώ άλλοι με δαρμένα πρόσωπα. Το δικό μας κελί βρίσκετε στο τέλος του διαδρόμου και έτσι μένουμε τελευταίοι. Πρώτα περνούν του δυο νεαρούς οι οποίοι γυρνάνε πίσω σε μαύρα χάλια αλλά κανεις δεν τολμάει να ρωτήσει τι συνέβη. Έπειτα βγάζουν έξω την γυναίκα μαζί με το παιδί της . Εκείνοι καθώς και ο μεγάλος κύριος επιστρέφουν σώοι αλλά δεν μιλάνε καθόλου. Τέλος παίρνουν εμένα. Ανεβαίνουμε και τους 4 ορόφους που μοιάζουν με ένα τεράστιο παλάτι. Και ξαφνικά λυπάμαι ακόμα και το κτίριο. Όμορφο και πλουσιοπάροχο. Σαν να έχει βγει απο κάποιο παραμύθι. Μεσα όμως κρύβει σκληρούς και άψυχους ανθρώπους και φυλακές για εκείνους που ίσος να μην ξανά δουν τον ήλιο. Το παραμύθι ειναι σάπιο απο μεσα. Ένα κάστρο με μια πριγκίπισσα δίχως πρίγκιπα. Μια ιστορία στην οποία η κακιά μάγισσα θα κερδίσει στο τέλος και το σκοτάδι θα απλωθεί παντού. Μια ιστορία που θα τρόμαζε κάθε μικρό παιδάκι αντί να το κοιμίζει. Ένας πύργος απο το οποίο δεν θα ξεφύγει ποτέ η ραπουνζελ και ένα αγκαθι απο του οποίου το τρύπημα δεν θα ξυπνήσει ποτέ η Αυγή. Ένα τέρας το οποίο δεν θα γίνει πρίγκιπας και ένας βάτραχος που δεν θα βρει κάποια για να τον φιλήσει. Μια Σταχτοπούτα χωρίς νεραιδονονα και μια Χιονάτη χωρίς νάνους.
Μα κάθε ιστορία έχει την λύση της. Και πάντα υπάρχει ένας πρίγκιπας και ας μην φαίνεται απο την αρχή. Και μόλις η μεγάλη πόρτα στον τελευταίο όροφο άνοιξε ο πρίγκιπας είδε την πριγκίπισσα αλλά κανεις δεν αναγνώρισε τον άλλον, γιατί κανεις δεν έδειχνε ποιος πραγματικά ειναι. Το στέμμα απο το κεφάλι του κρύφτηκε πίσω απο το αυστηρό στρατιωτικό καπέλο ενώ το δικό της χάθηκε κάπου μεσα στο κελί της. Και έτσι η γλυκιά πριγκίπισσα έγινε ένα ακόμα κορίτσι και ο όμορφος πρίγκιπας ένας ακόμα κατακτητής.
