I will be yours forever~ HP fanfic, Lily en James

Ze zijn op Zweinstein...

Langzaam kijk ik op. Ik weet niet wat ik moet denken. Er razen duizend vragen door mijn hoofd. Een faunaat? Hoe kan dat? Wie is het nog meer? En de belangrijkste: Hoezo heeft hij dit verzwegen voor mij? En als hij dit verzwegen heeft, wat dan nog meer? Langzaam loop ik weg van James. Ik wil even alleen zijn, ik heb tijd nodig om na te denken. Alleen zijn lukt wel. Ergens aan de rand van het meer ga ik zitten op een grote steen. Maar dat nadenken lukt niet. Het is gewoon te druk in mijn hoofd. Ik ben bang, ik ben blij, ik ben boos, ik ben verliefd. En ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niets. Ik weet niet wat ik wil, alleen wat ik wilde. Ik wilde trouwen, heler worden, moeder worden, reizen, tovenaars ontmoeten uit verre landen en nog zo veel meer. Maar of dat ooit nog gaat lukken..? We zijn in oorlog. Ik bedoel, ik ga er niet van uit dat ik dood ga, maar wie weet hoe lang het nog duurt voordat we verlost zijn van deze verschrikking. En toch... En toch zit ik hier met een glimlach op mijn gezicht. Als ik denk aan James kan ik niets anders doen dan lachen. Hij is altijd lief, grappig en een echte gentleman. Ik wil opstaan en naar hem toe gaan, maar ik hoor achter me iets kraken en kijk om. En ik verstijf.

"Avada kedavra!" Ik duik naar de grond en kan niet meer nadenken, niet meer bewegen. Ik word aangevallen. Iemand vuurde net een onvergeeflijke vloek op me af. Ze willen me doden. Ze zijn op het terrein van Zweinstein!
Ik kom omhoog, de lucht is blauw. Er zijn geen wolken, het is zo'n prachtig weer. Maar ja, de dag is toch niet zo prachtig als het weer, aangezien ik nu aangevallen wordt. Het rare is, dat het neg lijkt alsof ik niet aangevallen wordt, het is alsof ik toekijk terwijl een roodharig meisje wanhopig vecht om haar leven. Maar dan kom ik ineens in een klap terug ik mijn lichaam. Ik ben geraakt. Ik kan niet zien hoe, waar, wat, maar het is zeker dat het pijn doet. Ik kijk om en zie een heks met lang, warrig, zwart haar lachen, samen met een man met donker haar. "Ach liefje, wat nu? Waar is Perkamentus om je te beschermen? Waar zijn je lieve vriendjes? NIET HIER!"
Bij die laatste woorden verandert haar toon ineens en vuurt ze een vloek op me af, die ik maar net kan ontwijken. James. Ik moet naar hem toe. Ik moet iedereen waarschuwen. Ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier haal ik ergens genoeg kracht vandaan om heel hard weg te rennen. Ik denk niet na, ik ren alleen zo hard als ik kan. James. Ik moet op tijd zijn. Hij kan niet doodgaan. Ik kan niet doodgaan. Niet hier, niet nu, niet zo.
Als ik het einde van het bos zie, haal ik al opgelucht adem. Ik heb het gered! Maar dan heb ik ineens een stekende pijn aan mijn hoofd en lijkt het alsof de wereld is omgedraaid. Ik ben gevallen. Te moe om nog door te vechten, laat ik mijn hoofd wanhopig op de grond vallen.
Dit is het. Het einde. Nu ga ik dood.