Moord, en dan?

4.

Ik hoor de voetstappen
dichterbij komen, ik probeer me
nog te verstoppen door plat
achter de bosjes te gaan liggen,
maar het is te laat...

POV Jasmijn
Ik sta al een tijdje Emma in de gaten te houden door om het hoekje van de schutting te kijken. Gelukkig had ik al het idee dat er iets mis was toen ik hier langs fietste en een politiebusje zag. Ik weet dat ze daar ergens in het bos zit, maar ik zie haar nog niet. Tot de drie mannen die met hun rug naar mij toe met elkaar stonden te praten richting het bos lopen. Ik zie een stukje van Emma's jas en waarschijnlijk die mannen ook.

Opeens lopen ze recht op Emma af. Ze pakken haar en duwen haar in de achterbak van het bestelbusje. Opeens rijden ze met het bestelbusje mijn kant op, gelukkig kan ik net optijd nog over de schutting Emma's tuin in komen. Waarna ik mezelf  voor m'n kop sla omdat ik ben vergeten het nummerbord op te schrijven, of tenminste te onthouden.

Oké even rustig kijken naar de situatie. Mijn beste vriendin is ontvoerd, haar oom is dood of ontvoerd, en haar moeder word vals beschuldigd van moord. Kan het nog erger? Ik kan hier niet stil blijven staan en wachten tot de ontvoerders terug komen en zeggen dat Emma ontvoeren een vergissing was, dat gaat toch never nooit gebeuren. Als ik naar de politie ga weten de ontvoerders ook binnen no time dat ze gezien zijn.

Wacht ik bel Emma, dan maar hopen dat ze opneemt. Trillend van de spanning en de kou tik ik Emma's mobiele nummer in. Geen reactie. Ik ga wel naar huis, na een nachtje slapen kan ik misschien wel weer gewoon denken.

POV Emma
Daar zat ik dan in een bestelbusje met mijn armen op mijn rug gebonden, gezellig in mijn eentje. Ik zit hier voor mijn gevoel al uren, al zal dat best meevallen. In het begin probeerde ik bij te houden welke kant we opgingen, maar dat heb ik al opgegeven na een paar minuten.

Opeens hoor ik mijn mobiel afgaan, doordat ik niet al te vriendelijk in dit busje ben gegooid ligt mijn mobiel nu één meter van mij af, wat nogal ver is als je armen aan elkaar op je rug vast zijn gebonden. Al die ontvoerders zijn ook zo voorspelbaar!

Ik probeer schuifelend bij mijn mobiel te komen, maar omdat ik nog steeds in een rijdend busje zit kom ik bij elke bocht weer in dat hoekje te zitten. waar ik in het busje werd gedrukt, lukt het niet. Opeens zat ik tegen de achterklep van het busje aan, een van de ontvoerders had blijkbaar gedacht dat hij misschien, met een breekbare lading ,moi, eens even plotseling op de rem kon gaan staan.

Ik heb het altijd al gehaat als mensen weinig tot geen rekening met me houden. Hier doen ze daar niet eens de moeie voor. Waarom moet mij dit nou weer net gebeuren! Een felle zonnestraal schijnt in mijn ogen, ik weet dat recht voor me diegene staat die mij heeft ontvoerd, in het busje heeft gegooid, en mij het leven zuur maakt, en ook van ouders, Jas en mijn oom. Ik weet niet wie het is, maar ik voel dat hij niet alleen mij het leven moeilijk wil maken, maar ook het leven van de mensen die ik aardig vind, die er voor me zijn. Hij wil zijn gezicht niet laten zien, ik weet niet waarom, nou ja... Eigenlijk wel, welke crimineel wil nou hebben dat er iemand is die weet wie hij is en hem kan verraden?

De frisse lucht die langzaam naar binnenstroomt in de auto maakt dat ik me weer iets beter voel, iets sterker. Ik probeer iets te zeggen maak het lukt niet, ik kan het niet. Ik herken die persoon, degene die mij ontvoerd heeft. Ik herken hem. Nog steeds ben ik sprakeloos. Hij doet de doek die hij voor zijn gezicht had weg, langzaam en beheerst, zonder iets te zeggen. Hij is het...

POV Jasmijn, de volgende dag:
Het is dinsdag 7:47, ik heb me verslapen. 7:15 gaat de wekker altijd, ik moet over 45 minuten in de les zitten. Maar nu maakt dat me niet uit, mama meld me maar ziek ofzo. Ik ga Emma zoeken, althans dat dacht ik totdat ik de brief zag die bij het open raam ligt. Nieuwsgierig dat ik ben opende ik direct de enveloppe waar toch duidelijk op stond dat hij voor mij was bedoeld. Dit stond er in:

Aan Jasmijn,
Ik heb je gezien, probeer maar niet om iemand
te bevrijden. Of je zult ze nooit meer terug zien.
En denk maar niet dat dit alles was. We komen terug.
Waag het niet om wat je weet aan wie dan ook te vertellen.
Je kan niemand vertrouwen, overal word je in de gaten
gehouden, of het nou thuis, op school, of ergens anders is.
Zo snel kom je niet van ons af, wie is ons?
Dat zul je voorlopig niet weten, en laat dat zo blijven,
anders zul je nooit meer terug komen op de plek waar je
deze brief leest. Nog één persoonlijke boodschap,
steek je neus niet in andermans zaken, en wees niet
te nieuwsgierig.

Met vriendelijke groet,
Yunubor

Na dit te lezen weet ik het zeker, ik moet en zal Emma, en dus ook haar oom en haar moeder vinden. Nu ben ik er zeker van de politie is niet te vertrouwen. En Emma's oom is niet dood

Wie???
Hahahahahahah, dat weet ik dus wel maar ik ga het lekker niet zeggen.