Werewolf

chapter 5

Ο Τζάκσον συνεχίζει να πονάει. Αφήνω τις φαντασιώσεις μου και του σφίγγω το χέρι. Ξαφνικά τα μάτια του ανοίγουν. Τι στο;;Τα μάτια του έχουν ένα βαθύ μπλε χρώμα. Ανατριχίλα κυριεύει όλο μου το σώμα. Πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει κάτι λέξεις που ούτε εγώ η ίδια ήξερα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ο Τζάκσον συνέρχεται και με κοιταει στα μάτια. Αυτή τη φορά με τα πραγματικά του ματιά. "ευχαριστώ" ψιθυρίζει. "εμ βασικά δεν ξέρω τι εκανα" λέω απρόθυμα. "μου έσωσες τη ζωή αυτό εκανες Λυδία. Αν δεν ήσουν εδώ μαζί μου εγω δεν θα ζούσα τώρα" μου λέει με λίγο υψωμενη φωνή. Σωπαίνω αλλα ενα οχ φεύγει από τα χείλη μου οταν βλέπω έναν μεγάλο κόκκινο λεκέ στη μπλούζα του Τζάκσον. "μην ανησυχείς γι αυτό θα θεραπευτεί" λεει και σηκώνει τη μπλούζα. Μένω με το στόμα ανοιχτό όταν αντικριζω την πληγή. "ω θεε μου" μπορούσα να διακρίνω το εσωτερικό." Μισό λεπτό θα θεραπευτει; "του λέω." ω ναι μην ανησυχείς "" μα πως θα γίνει αυτό; " απορώ." Λυδία ξέρω οτι σου χρωστάω πολλές εξηγήσεις "." υποθέτω "λεω κοφτά." λοιπόν θες να πάμε κάπου ήρεμα να συζητήσουμε; μς ρώτα. "εμ ναι αν αυτό πρόκειται να λυσει τις απορίες μου φυσικά" Χωρίς δεύτερη σκέψη βάζει το αυτοκίνητο μπροστά και κατευθυνομαστε σε ένα πάρκο. Κατεβαινουμε και ο Τζάκσον μου πιάνει το χέρι. Με καθοδηγεί σε ένα παγκάκι όταν...