Werewolf

Chapter 3

"τι να δω;" μου λέει και μενω έκπληκτη?! Είναι δυνατόν; Πριν από λίγο ο Τζάκσον με κοιτούσε επίμονα και μου έκλεισε το μάτι. "εμ τίποτα" απαντώ τελικά χωρίς να της πω την αλήθεια γιατί μάλλον θα με περάσει για τρελή. Βασικά τι να με περάσει αφού είμαι. Μάλλον έχω φαντασιώσεις. Πρώτα οι ζαλάδες και μετά αυτό. Δηλαδή είμαι τρελή πάει τελείωσε. Το κουδούνι χτυπάει και με διακόπτει από τις φαντασιώσεις στο κεφάλι μου. "έλα γράφουμε" μου φωνάζει η Μαντισον και την ακολουθώ. Μπαίνω μεσα και η κυρία Πέιτζ μου δίνει τη κόλλα με τα θέματα. Κάθομαι και προσπαθώ να συγκεντρωθω. Μόλις κοιτάζω τα θέματα συνειδητοποιω οτι δεν ξέρω καμιά από τις απαντήσεις. Μα τι στο; Είχα διαβάσει αρκετά για να ξέρω ενα τουλάχιστον θέμα. Στην αίθουσα επικρατεί ησυχία και αυτό με ανησυχεί περισσότερο. Όλοι γράφουν εκτός από εμένα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά θέλω τον αδερφό μου. Δεν το πιστεύω ότι το είπα αυτό αλλά τον θέλω εδώ να με πάρει απο εδώ μέσα. Νιώθω τον ιδρώτα να κυλά πάνω στο μέτωπο μου. Νιώθω τα χέρια μου να τρέμουν και τα πόδια μου να μην μπορούν να κουνηθουν. Αρχίζω και αγχώνομαι τι στο καλό μου συμβαίνει; Χωρίς σκέψη σηκώνομαι και φεύγω από την τάξη. Δίνω την λευκή κόλλα στη κα. Πειτζ και κινούμαι βιαστικά προς την πόρτα. Μπορώ να την ακούσω να λέει "τι στο καλό κανεις;" αλλα την αγνοώ. Βγαίνω στον διάδρομο και πηγαίνω προς την έξοδο. Πιστεύω πως λίγος καθαρός αέρας θα μου κάνει καλό. Μόλις βγαίνω έξω ανασαίνω όσο πιο αργά μπορώ και μου αρέσει να πω την αλήθεια. Ξαφνικά νιώθω ένα χέρι να ακουμπάει τον ώμο μου. Όταν γυρνάω αντικριζω....