Tam olarak 3 ay olmuştu. Ne yazacak ne ilham verecek bir şey bulabiliyordum. Ondan haber almayalı geçen 3 ay boyunca düşünmek için çok zamanım olmuştu. Günler birbirini kovalıyor ama zaman benim için bir türlü akmıyordu. Kum saatinde ki kumlar donmuş, birikmiş ve akmayı bırakmıştı. Birini bu derece kaybetseniz ne hissedersiniz ? Ben sadece canlı bir bedene sıkışmış ölü bir ruh gibi hissediyordum. Bitkin,yorgun,yaşama sevincini tümüyle kaybetmiş,aşka inancı hiç kalmamış... Onun olmakla onsuzluk arasında çok gidip geldiğimi hatırlar gibiyim ama onun olmayı çok yaşadım kalben ve bedenen tamamen onundum fakat onsuzlukla ilk defa bu denli yüzleşiyordum. Şimdiyse ya onsuzdum, ya nefessiz. Kaybetmek hiç bu kadar acı verici olmamıştı, nefes almak hiç bu kadar zor gelmemişti. En önemlisi yaşamak ve aşka yeniden tutunmak hiç bu kadar imkansız görünmemişti. Şimdi benimde yalanlara, mucizelere inanmaya ihtiyacım var. Yaşam ve aşk arasında ki gelgit hiç bu kadar şiddetli olmamıştı.
