Together With Sirius Black!? ✔

Straf!?

Dan kijk ik de kamer in...

Mijn vrienden zitten met zijn allen om Sirius heen. Die duidelijk helemaal door het dolle heen is. Lily is de eerste die me ziet en komt op me afgesneld.

'LUNA! OMG, ik dacht dat ik je kwijt was. Ineens hoorden we Sirius jouw naam schreeuwen dus James en ik namen een kijkje en toen zagen we dat Sirius helemaal gek werd omdat hij jou kwijt was.' Ik knik langzaam. 'Oké, en nu wat langzamer alsjeblieft.' Lily rolt met haar ogen. 'Je hoorde best wat ik zei.'

Sirius loopt op me af en geeft me een hele dikke knuffel. 'Luna, doe me dit nooit meer aan. Ik dacht dat iemand je had meegenomen terwijl ik lag te slapen.' Ik glimlach. 'Nee hoor, er was niks ergs.' Lune komt erbij staan. 'Waarom ben je dan ineens weggegaan?' Ik zucht, deze vraag had ik kunnen verwachten.

'Dat mogen jullie niet weten. Het spijt me heel erg, maar er is me duidelijk opgedragen dat ik dit maar aan 1 iemand mag vertellen. Wat ik wel wil en mag vertellen aan jullie, is dat ik op de terugweg weer een briefje tegenkwam van waarschijnlijk dezelfde persoon als die met de foto.' Lily hapt naar adem. 'Oh nee, Luna...' Bella houdt haar hoofd kalm en gaat door met vragen stellen. 'Heb je toevallig nog iets gezien?' Ik schud mijn hoofd. 'Behalve dan dat ik de stem van Hope in mijn hoofd hoorde die helemaal hysterisch zei dat ik zo snel als ik kon moest gaan rennen.' Remus komt er nu ook bij. 'Luna, dit is serieus. Ik wil je je vrijheid niet afnemen, maar ik denk dat het het beste is als je niet meer de kamer uit komt zonder onze toestemming. Zo weten we zeker dat je veilig bent.' Mijn ogen springen wijd open. 'WAT!!! Dat kunnen jullie niet menen! Wie denken jullie wel niet dat jullie zijn!? Mijn ouders!?'

Remus kijkt me streng aan. Waarschijnlijk had hij deze reactie al verwacht. 'Het spijt me Luna, maar meer kunnen we niet doen. Je bent te dierbaar voor ons.' Boos sla ik mijn armen over elkaar. 'Iedereen, behalve Sirius, mijn kamer uit. NU!!!' Verschrikt kijken de anderen me aan. Mompelend doen ze wat ik zeg.

Ik kijk Sirius aan. Ik voel de tranen prikken in mijn ooghoeken. Sirius loopt naar me toe. 'Het spijt me Luna. Het spijt me echt heel erg, maar dit is wel het beste en dat weet je zelf ook.' Snapt dan niemand het! Natuurlijk weet ik dat ze gelijk hebben, dat is juist het frustrerendste van allemaal! Ik laat me in de uitgestoken armen van Sirius vallen en hij trekt me dicht tegen zich aan.

'Kom Luna, dan stop ik je in.' Sirius loopt naar mijn kant van het bed en legt me voorzichtig op het matras en slaat de dekens over me heen. Zelf loopt hij naar zijn eigen kant en gaat dicht tegen me aan liggen. Ik had niet verwacht dat ik na deze gebeurtenis nog zou kunnen slapen. Mijn oor ligt tegen de borstkas van Sirius en het bonken van zijn hart brengt me in een soort roes waar de hardste stem me zelfs niet meer uit kan krijgen. Heel langzaam vallen mijn ogen dicht. Sirius zegt nog iets, maar ik ben al te ver weg om het te kunnen verstaan. Alles van de afgelopen dagen vergeet ik en het enige wat ik nog weet is dat ik naast Sirius lig. De jongen waar ik het meeste van hou. Niemand kan me dit moment nog afnemen.