En kısa zamanda attı kendini memleketine.Kısa süreliğine olsa da nefes almaktı bu onun için.Ailesine sürpriz yaparaktan başladı, 2-3 gün kaçamak yaptı.
Bu süre zarfında düşündü tarttı herşeyi.Yaşadığı ilişkileri, kazandıkları, kaybettikleri, vazgeçtikleri ve vazgeçemedikleri.Hepsini tek tek düşünüyordu.
Uzun süreli bi ilişkiye sırf kendi geleceği ve menfaati için son vermişti.Çok mu çok bencillik ettim diye düşünuyordu.Sahi, şuan; şimdi kalkip gitse, herşey düzelirmiydi? yine koşulsuz onun olur muydu?
olurdu.
olurdu olmasina ☺ neden olmuyordu peki?
aslinda kendisini düşündüren ve bir okadar da ''bekleten'' şuydu: ilişkiyi bitirmek istediginde ona karşı çıkmamıştı beklediği.Üstelik sonralari da hiç umursamamışçasına hayatına devam etti.
"Resmen onun için hava hoş gibiydi" diye düşündü.
Öyle olmasa bile ikisini de ilgilendiren bir meseleyi tek başına omuzlamıştı.Ayrıyken bile ağır geliyordu bu yük ona.Biliyordu, bekledikçe ağırlaşacak ve onu dizlerinin üzerine çöktürecekti bu yük.
Ama o dizlerinin üzerinde yaşamaktansa ayakta ölmeyi yeğlerdi.
Gündüzleri maske takmış gibi gülüp eglenen insan, geceleri kafasını yastığına koyduğunda maskesini çıkarıyor; kendinin karşısına geçip geçmişiyle hesaplaşıyordu.
Tamamen akışına bırakma kararı almamışmıydı? umurunda değildi.
Geceler uzadı, gündüzlere ulandı.
Bu ilmeklerin birinde keskin bir karar aldı:
daha fazla bekleyemezdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bekleyiş
RandomYarın universitesinin ilk günüydü.Heyecanla bekliyordu.Mu acaba? Sil baştan bişeyler bekliyordu.Geçmişinden ders alarak, geleceğine emin adımlarla yürümek istiyordu. Ama istemekle olmuyordu.Biliyordu. Bekleyecekti...
