The Meaning of Wife (KimXi Fan Fiction)

Chapter XXXVIII - Separate Lives

Hi readers. I’m back. Thank you sa mga nag-share ng photo ko the last time. Kahit di ako nanalo, I’m still very happy and satisfied kasi nalaman kong maraming nagmamahal sa akin. Well, 2nd runner-up is not bad. It was a real close fight. :D

Sorry for the delay. Eh kasi po, sadyang busy ako. I’m handling 3 organizations in school. Haha. Kawawa naman ako. Ngayon lang ako nagkaroon ng panahon.

Dedicated ang chapter na ‘to kay HopeAznar. Sorry, super tagaaaaaaal ng UD ko. Hahaha. Kumi-Kim Chiu ang schedule ko eh. :D

Basa na guys.

-Mia

KIM’S POV

“Kim, I’m really happy na hindi mo tinanggihan ang alok ko. I thought I’m going to leave the country alone. Kanina, sobrang lungkot ko kasi ang buong akala ko, nagbago na naman ang isip mo. But here you are.”

“Maybe I need some time for myself. Ilang beses din akong tinutulan ni Mommy pero hindi ako nagpatinag. I need to breathe some fresh air. I need to keep myself away from all the pain. Gusto kong maging masaya. I mean, alam kong hindi ko makukuha ‘yun ngayon but in time, umaasa ako na babalik ulit ‘yung dating ako.”

“I’m here for you. Hindi ako magsasawang tulungan ka sa tuwing nangangailangan ka. I know that this is not the right time and place to tell you this. But I really just want you to know na I’ll always risk everything just for you. Karamay mo ako rito, Kim.”

I don’t know why pero kahit ngayong si Zeke ang kasama ko, si Xian pa rin ang nasa isip ko. I keep asing myself kung ano bang meron siya at sadyang nagiging tanga ako marinig ko lang ang pangalan niya. I want him out of my life but my heart doesn’t want to. Zeke will always be the guy who’s totally opposite with Xian. Zeke cares for me a lot. He loves me more than what I deserve. He treats me like a precious jewel. He’s everything that Xian will never be.

“Oh, bakit ang lalim ng iniisip mo? Are you sure about this? Pwede pang magbago ang isip mo habang hindi pa tuluyang nakakalipad ang eroplano.”

He broke my deep thinking. Instead of answering him, tinuon ko lang ang atensyon ko sa labas ng bintana. Am I really sure about this? Well, maybe yes. There’s no turning back.

Humugot ako ng isang malalim na buntong hininga saka nagsalita, “Yeah, I’m so sure about this.” As usual, ngiting pilit.

“Uh Kim. ‘Wag mo sanang mamasamain ang tanong ko. Pero dumalaw ka ba sa puntod ng anak mo bago ka pumunta rito?”

Yeah, the baby. After namin siyang ilibing, hindi na ako ulit pumunta roon. Naduduwag ako, natatakot na baka anytime, I’d break down and cry. The fact that I lost the baby still kills me but life has to move on.

“Hindi na. Hindi na ako nagtangkang pumunta pa. it would only kill me over and over again.” Hindi na ako nagsalita pa. I closed my eyes immediately dahil alam kong tutulo na naman ang mga luha ko. I don’t want to cry again. It’s enough. More than enough.

The next thing I knew was we’re already landing off to France. Pagdilat ng mga mata ko, nasa ibang lugar na ako. Malayo sa lungkot, malayo sa buhay na kinagisnan ko at malayo sa taong mahal ko. But as I saw the Eiffel Tower, something signaled me that it’s about to face the new chapter of my life.

Pagkalapag ng eroplano, sinalubong kami ng mga iilang Pilipino na naninirahan dito. Based on Zeke, mga empleyado raw sila ng isang kumpanya nila rito. Dinala nila kami sa isang magarbong hotel. Despite of my jetlag, pinaunlakan ko pa rin ang invitation nila dahil alam kong nag-effort sila upang mai-welcome kami.