Nog 5 nachtjes en dan zouden we naar Lynn vertrekken om daar het weekend van kerst door te brengen. Ik had de logeerspullen van Bella en mij al ingepakt, mijn moeder vond ik oud genoeg om het zelf te doen. Ze had toch tijd over, ze lag alleen maar op bed. 'Over twee dagen reizen we naar Montana hè' zei ik terwijl ik mijn hoofd om de hoek van de slaapkamerdeur stak. Als antwoord kreeg ik en brommend geluid, wat waarschijnlijk een 'ja' moest voorstellen. 'Denk aan je spullen en zorg dat je er niet zo verwaarloosd uit ziet als nu' ik gooide de deur met een klap dicht. Werd het haar dan nooit duidelijk dat ik er klaar mee was. Mijn ogen vulde zich weer met tranen. Ze dacht alleen maar aan zichzelf. Waarom zag ze niet hoeveel pijn ze ons aanrichtte? De ouders van Lynn zouden wel schrikken als ze mijn moeder zo zouden aantreffen. De slaapkamerdeur van mijn moeder ging open. Ik bleef staan en draaide me om. 'Niet met de deuren gooien Ed' zuchtte ze terwijl ze langzaam de zoldertrap beklom. Ik bleef staan luisteren wat ze daar ging doen. Na wat gestommel kwam ze de trap af met een koffer. 'Kan jij er even wat kleren in doen? Ik ben een beetje moe' zei ze. Ze liet de koffer op de gang staan en slofte terug haar bed in. 'Moe van wat?' schreeuwde ik. 'Van in bed liggen? Weet je wie hier moe is? Ik! Ik ben hier degene die voor bella zorgt, het huis opruimt of eten maakt. Jij doet niks!' schreeuwde ik. 'Verwaarloosd stuk stront!' Kokend van woede pakte in de logeertassen van Bella en mij en beende de trap af nadat ik mama's koffer tegen de muur had gegooid. 'Bella?' zei ik kwaad toen ik beneden kwam. Bella zat aan de tafel een tekening te maken. Voor papa, stond bovenaan het blad. Ik slikte. 'Zullen we ergens anders wonen?' vroeg ik voorzichtig. 'Bij Thom bijvoorbeeld?' Bella knikte alleen maar. Ze liep naar boven en kwam terug met de glazen schudbol die ze van papa had gekregen. 'Deze moet ook mee' zei ze. Ik knikte en stopte de bol waarin het druk aan het sneeuwen was in de tas. 'Ik heb een beter idee Bel, we gaan naar de sneeuw. We gaan naar Lynn. We blijven daar tot kerst en daarna zien we wel verder.' Ik pakte wat geld en tilde Bella op mijn nek. 'En mama dan?' Vroeg Bel. 'Mama is te moe' zei ik kortaf.
De tickets naar Montana kostte me vierhonderd euro. Ik moest zuinig aan doen met mijn geld de komende tijd. Ik werkte gelukkig veel dus ik had een redelijk goed inkomen voor mijn leeftijd. 'Mind your step' een computerstem maakte me wakker uit een dagdroom. De lopende band was afgelopen en ik struikelde bijna op de grond. Ik dacht na waar ik mee bezig was. Het was maandagochtend en ik struinde met mijn zusje over het vliegveld. Over een paar uur zouden we in de sneeuw van Montana voor de deur van Lynn staan. De kerstvakantie was gelukkig begonnen dus Lynn was overdag niet de deur uit. 'Shit' mompelde ik hardop. Bella keek omhoog. Haar roze rugzakje stond haar schattig. 'Wat is er?' vroeg ze. 'Ik heb geen winterjassen meegenomen' zuchtte ik. In Montana in het natuurlijk veel kouder dan hier in LA. 'Kan je het nog herinneren bel?' vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. Ze was natuurlijk ook veel te jong om zich er wat van te kunnen herinneren. 'Het is het mooiste plekje op aarde' zei ik terwijl ik weer mijn 'step minde'. Onze vlucht werd omgeroepen en haastig haalde ik onze paspoort tevoorschijn. De man keek fronsend naar Bella en mij maar knikte toen vriendelijk. We konden nu nog terug. Maar dat wilde ik niet. Op naar Montana. Mijn moeder redde zich wel. Hopelijk zou ze nu beseffen dat dit zo niet meer kon. Ik pakte Bella's kleine handje vast en samen liepen we het vliegtuig in. Snel opende ik nog even mijn telefoon en mailde Lynn.
Dear Lynn,
Bella en ik komen eerder naar Montana. Hope you don't mind. Ik kijk er naar uit om je weer te zien. Tot heel snel!
Liefs Edward
I'm always waiting for you on the other side.
