Lieve Edward,
Het is pas zes uur 's ochtends maar ik ben al vijf uur wakker. Of beter gezegd, drieëntwintig uur. Ik heb namelijk geen oog dicht gedaan vannacht. Is dit een teken van verliefdheid? Ik heb straks gym samen met Dean. Wat zou ik aan doen? Een grijze of een zwarte joggingbroek? En roze of blauwe hardloopschoenen? En een hemdje of een T-shirtje? Een hemdje is misschien een beetje sletterig. Dan geef ik gelijk alles bloot. Maar een T-shirtje is misschien weer zo saai. En eigenlijk moeten de dames (en de langharige heren, maar hier lopen er maar twee van op school) tijdens gym een staart in, maar ik heb echt een dikke kop als ik mijn haar opsteek. Edward, het spijt me. Ik praat weer alleen maar over mezelf. Verliefdheidskwaaltjes denk ik. Jeetje, dat ik het zelf al durf toe te geven. Je hebt wel gelijk. Niks is zo heerlijk als jezelf onderdompelen in verliefdheid.
Wat erg van je moeder. Ik had het er toevallig met mijn ouders over. Als jullie hier heen komen met kerst moet mijn moeder maar eens goed met haar gaan praten. Het kan zo niet langer. Ik hoop dat een goed gesprek met haar vriendin haar goed doet. Ze is zo'n mooie vrouw. Ze heeft zulke mooie kinderen. Het leven is mooi. Wow, dat ik deze zin ooit nog op papier zou zetten. Het leven is mooi. Het gaat eindelijk weer goed met me Edward! Ik ben uit de put naar boven aan het klimmen. En dat kan ik omdat jij een touw naar beneden hebt gerold. Wat moet ik toch zonder jou.
Ik verheug me er ook op om Bella weer te zien. Ik weet het nog precies toen ze geboren werd. Jullie woonde net een jaartje in Montana en toen kreeg je een prachtig zusje. 'Mogen Bella gebruiken als we vader en moedertje gaan spelen? Dan hebben we een echte baby!' Ik weet nog dat ik dat vroeg toen ik met mijn ouders op kraamvisite kwam. Gelukkig kon je moeder er om lachen. Ik vind het zo knap van je dat je de verantwoordelijkheid van Bella op je neemt. Jack zou trots op je zijn Ed. Dat weet ik zeker, en vergeet dat niet.
Dan nog even wat anders.. Je schrok toen je over Dean las? Waarom? Je bent toch wel blij voor me? Niet jaloers worden hoor, want jij blijft altijd mijn beste vriend.
Lieve Edward, ik ga me klaar maken voor school. Voor het eerst in de twaalf jaar dat ik naar school ga, ga ik een beetje moeite doen 's ochtends. Alles voor Dean. Want was is hij leuk. Sorry, ik kwijl weer helemaal weg.
Denk goed aan jezelf. Jij bent goud waard voor andere, maar soms moet je je eigen goud een beetje oppoetsen. Geen idee wat deze zin inhoud. Ik heb hem zelf verzonnen. Ik snap dat het moeilijk is, maar je bent nog jong. Je moet ook een beetje genieten van het leven. Ik zit hier helemaal verbaast op mijn bureaustoel. Dat ik zo positief kan denken zeg. Allemaal dankzij jou Ed.
See you at Christmas!
Lynn
I have loved you for a thousand years and I'll love you for a thousand more.
Ps. Met dat verjaardagscadeau ga ik niet akkoord hoor! Ik bedenk zelf wel wat dan. Je zult er blij mee zijn.
Met een buik vol zenuwen klapte ik mijn laptop dicht. Ik zuchtte diep en checkte de tijd. Kwart over zes. Over twee uur moest ik op school zijn. Moest lukken. Ik keek met grote ogen naar mijn spiegelbeeld. Een meisje met lang, roodbruin haar en groene ogen staarde terug. Mijn moeder zei altijd dat ik kattenogen heb, zo groen zijn ze. Ik boog dichter naar de spiegel en bekeek de sproetjes bij mijn neus. Ze waren gelukkig niet opvallend vandaag. Ik ontblote mijn tanden. De tandarts zei altijd dat ik de glimlach heb van een tandpastacommercial. Mijn roze, ronde lippen vielen nog meer op door mijn bleke huid en ingevallen wangen. Mijn moeder zei dat ik gewoon mooie jukbeenderen heb, maar mijn vader vond me te mager. 'Je moet je wangen opvullen' zei hij altijd als we gingen eten. Ik streek mijn hand door mijn dikke haar. Normaal droeg ik geen make-up naar school. Sofie (die wel veel make-up droeg) zei altijd dat dat zonde was. Ik had zulke mooie ogen volgens haar. Die moest ik 'accentueren' met oogmake-up. Nou vooruit, ik ging eens wat proberen. Na een half uur zat er dan eindelijk een beetje mascara en een lijntje op mijn ogen. Ik was overduidelijk geen Picasso, maar tevreden over het resultaat was ik wel. Mijn ogen waren inderdaad veel sprekender. Maar was het niet wat overdreven? Ik droeg nooit make-up, waarom moest het dan nu ineens wel? Ik zuchtte alweer en liep de trap af. Het was zeven uur en mijn ouders sliepen allebei nog. Ik schoof een bak cornflakes naar binnen en jogde de trap weer op. Onderweg kwam ik mijn moeder tegen. 'Goedemorgen' zei ze. 'Goedemorgen' antwoordde ik zonder haar aan te kijken. Als ze zou zien dat ik make-up op had moest ik het er weer afhalen. Mijn ouders waren namelijk redelijk Christelijk en make-up was dus super ordinair. Ik poetste mijn tanden twee keer. En toen kwam het moeilijkste gedeelte. Wat deed ik aan? Na mijn hele kast overhoop te hebben gehaald koos ik voor een spijkerbroek en een groen shirtje. Door dat shirtje sprongen mijn ogen er nog meer uit. Ik keek voor de laatste keer in de spiegel. Nou ja, het moest er maar mee door..
'Wat zie je er goed uit!' riep Sofie toen ze me zag. 'Je draagt make-up, wat mooi!' Ik bloosde, geen idee wat ik moest antwoorden. 'Kom, we gaan gymmen.' Sofie pakte mijn pols en trok me mee door de drukte naar de gymzalen. En toen gebeurde het. Onderweg kwam ik Dean tegen. Hij stond met Fay te praatte. Ik kende Fay al heel lang. We waren nooit echt goede vriendinnen maar ik haatte haar ook niet. Of eigenlijk haatte ik haar wel maar ze was een goede vriendin van Sofie dus deed ik ook maar alsof ik haar mocht. Fay pakte haar mobieltje erbij en het leek alsof Dean zijn nummer aan haar gaf. Ik stond stil. Het recht om jaloers te zijn had ik niet. Toch was ik dat wel. Ze glimlachten naar elkaar en liepen voor ons uit richting de gymzalen. Ik keek geschrokken om me heen. Waar was Sofie nou? Snel liep ik achter Dean en Fay aan. 'Was je verdwaald ofzo?' vroeg Sofie toen ik de kleedkamer in kwam. Ze was al helemaal omgekleed en zocht wild in haar tas naar haar telefoon. Sofie was altijd alles kwijt. 'Is er wat gaande tussen Fay en Dean?' fluisterde ik. Fay stond aan de andere kant van de kleedkamer met een groepje meiden te roddelen. Sofie lachte. 'Fay vindt Dean leuk. Maar of dat ook wederzijds is weet ik niet. Als je een beetje moeite doet kiest hij misschien wel voor jou.' Ze gaf me een klopje op mijn schouder. Ik werd rood. 'Ik vind Dean niet leuk. En ik ga al helemaal geen moeite doen voor zo'n jongen.' Mijn dag was alweer verpest. Ik keek naar Fay. Ze had lang, blond haar en een super symmetrisch gezicht. Ze had hele lange wimpers waardoor haar grijsblauwe ogen altijd vrolijk leken. En ze had de mooiste kont van heel Montana. Als je in een gezelschap met jongens de naam 'Fay' noemde riepen ze allemaal: 'Die meid met de lekkere billen!' Hij was rond, maar niet dik. En ze had ook geen brede bovenbenen nodig om hem te ondersteunen. Haar benen waren super slank. Geïrriteerd begon ik met omkleden. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik kans maakte bij Dean? Tijdens de gymles gingen we voetballen. Ik had een hekel aan voetbal. Dean was het gespreksonderwerp van de school geworden en via via had ik gehoord dat hij goed kon voetballen. Hij zat pas drie dagen op school en had al meer vrienden dan ik ooit zou krijgen. De teams werden gemaakt en ik zat bij Fay. Fay zat ook op voetbal en sloofde zich dan ook vaak uit over haar talenten. Als ze tegen mij over voetbal begon liep ik gewoon weg. Ik kon haar praatjes nooit aanhoren. We wonnen drie wedstrijden (niet dankzij mij hoor), en kwamen bovenaan te staan. De winnende teams moesten tegen elkaar. Het team van Dean was de tegenstander. Fay schreeuwde wat onbekende voetbaltermen naar me en ik knikte braaf. Ik had totaal geen idee wat het betekende. Gewoon een beetje mee joggen, dan komt het vast goed. 'Succes Fay!' riep Dean. Ik keek verwaand achterom. Fay glimlachte lief naar hem en de gymleraar blies op zijn fluitje. Het spel begon. Ik kan hier gaan opschrijven hoe het spel verliep, maar daar snap ik toch niks van. Waarschijnlijk staat er alleen: de bal rolde naar links, de bal rolde naar rechts. Fay raakte de bal hard. Of zacht. Geen idee. Ik keek alleen maar naar Dean. Het fluitje maakte me wakker uit mijn dagdroom. Er was gescoord. Ik jogde naar Fay om haar een high five te geven. Dan deed ik in ieder geval nog wat. Toen ik mijn hand opstak duwde Fay hem boos naar beneden. 'We gaan geen high five's geven als de tegenstander scoort!' zei ze boos. Oh, Dean had gescoord. Dat had ik niet in de gaten gehad. 'Kop erbij houden Stewart!' riep de gymleraar streng. Hij had, voor dat hij gymleraar werd, in het leger gewerkt en dat kon je goed merken aan zijn manier van lesgeven. Ik knikte en jogde weer naar voren. Tot mijn grote schrik paste Fay de bal naar mij. Als je wilt verliezen moet je dat vooral doen. 'Lopen!' schreeuwde ze. Dus dat deed ik. Met de bal voor mijn voeten liep ik naar voren. Jeffrey, een beest van een jongen kwam op me af. 'Links' hoorde ik Fay schreeuwen. Betekende dat dat ik de bal naar links moest schieten, of naar links moet lopen, samen met de bal? Ik koos het tweede. Tot mijn verbazing kwam ik makkelijk langs Jeffrey heen. 'Lynn, hier!' Ik keek op. Wie riep mij? Dean kwam op me af en ik richtte me weer op de bal. Dean stak zijn voet uit en ik schoot de bal over hem heen naar voren. Ik sprintte (dit was de eerste gymles dat ik meer deed dan een beetje joggen) Dean voorbij en kwam oog in oog met de keeper te staan. 'Links in de hoek!' blèrde Fay weer. Het drong niet tot me door wat ze zei. En als het wel tot me door was gedrongen, was de bal ook niet links in de hoek beland. Zo goed was ik nou ook weer niet. Ik had dan wel Dean voorbij gespeeld, voetballen kon ik nog steeds niet. 'Achter je!' riep iemand vanaf de tribune. Dat moest betekenen dat één van de jongens probeerde de bal op het laatste moment te onderscheppen van deze geweldige voetbalster. Ik schoot zo hard als ik kon en de bal belandde rechts onder in het net. Het drong niet tot me door. Ik bleef versuft naar het goal staren. Deed ik dat? De altijd luie Lynn Stewart. 'Mooi gedaan Stewart!' riep de gymleraar. 'Nu mag je wel een high five geven' lachte Fay. 'Goed gedaan hoor. Ik wist niet dat je dat kon.' Ze gaf me een high five. Ik liep achter haar aan terug naar onze eigen helft. 'Knap hoor Lynn!' Ik keek opzij. Dean stak zijn duim op. 'Dankje' zei ik. Als mijn wangen niet al rood waren van het rennen, dan waren ze dat nu wel dankzij Dean. De gymleraar blies op zijn fluitje en het spel was afgelopen. De uitslag was 1-1. Fay baalde dat we niet gewonnen hadden. Ik was super trots, dat ene doelpunt kwam dankzij mij. 'Lynn' iemand zei mijn naam. Ik draaide me om en keek in het bezwete gezicht van Dean. 'Zit je op voetbal?' vroeg hij. 'Eh.' Even wilde ik ja zeggen. 'Nee' zei ik toen toch maar. 'Oh, je was er best handig in' glimlachte Dean. 'Nog niet zo goed als jij' glimlachte ik terug. Dean grijnsde schattig. 'Mijn moeder was niet zo blij met mijn eerste cijfer' zei hij toen. 'Oh, wat was dat dan?' vroeg ik. Achteraf gezien was dat een domme vraag. 'Een vier voor natuurkunde. De samenwerkingsopdracht met Lynn Stewart' knipoogde Dean. 'Oh ja' ik knikte enthousiast. 'Ik heb het de mijne nog niet verteld. Maar ik denk niet dat ze raar opkijken' zei ik. Dean lachte weer. 'Ik heb zo scheikunde. Weet jij waar dat lokaal is?' 'Ik heb ook scheikunde. Je mag wel met mij mee lopen.' Ik had er spijt van dat ik dat zei. Alsof Dean dat wilde. 'Dat zou fijn zijn' knikte hij. De gymleraar blies op zijn fluitje. 'Stewart, Parker, daten doen we na school!' We knikten braaf en liepen ieder onze eigen kleedkamer in. Ik kleedde me zo snel mogelijk aan. Dean zou op me wachten zodat we samen naar scheikunde konden. Toen ik de deur van de kleedkamer opengooide stond Dean al tegen de muur aangeleund. 'Hé' zei hij en glimlachte. Zijn wangen waren nog steeds een beetje rood. 'Hoi' antwoordde ik. Kletsend over de fanatieke gymleraar liepen we naar scheikunde. Ik plofte op mijn stoel en gooide mijn boeken op tafel. Dean plofte naast me neer. Eigenlijk zat Sofie daar, maar ik wilde hem niet wegsturen. Een paar minuten later kwam Sofie de klas in. Toen ze Dean op haar plek zag zitten bleef ze even staan. Ik keek met zo'n blik van 'sorry, ik kon er niks aan doen.' Ze glimlachte en ging naast de veel te brede Jeffrey zitten. Gelukkig vond ze het niet erg. Ook scheikunde valt onder een van mijn slechtste vakken. En bij Dean was dat hetzelfde. We snapten allebei niks van de opdrachten. Dan was er nog maar één optie om de tijd door te komen. Praten. Het was een leuk, goedlopend gesprek. Het ging niet stroef en er waren geen vragen als: 'hoe heet jou hond?' Tot slot zei hij dat het hem leuk leek om mijn huis te zien. Hij woonde zelf namelijk in een grote woonwijk met grote huizen, een stukje verder van mij vandaan. Ik zei dat mij dat ook leuk leek. Ik probeerde het zo droog mogelijk te zeggen. Eigenlijk wilde ik mijn boeken van tafel gooien, de tafel op klimmen en het meest gekke dansje doen wat ik kan. Vervolgens wilde ik naar de conciërge benen om door de luidspreker te schreeuwen: 'Dames, Dean is van mij!' Maar dat deed ik niet. Ik zei alleen: 'Lijkt me leuk.' Was dit dan onze eerst date? Of moest ik het zo niet zien? Maar als hij kwam, moest ik in ieder geval zorgen dat mijn ouders niet thuis waren. Ik vertelde het goede nieuws aan Sofie (waar Fay bij stond natuurlijk), en ze was super enthousiast. Eigenlijk nog enthousiaster dan ikzelf. Fay zei niks. Ze hield haar lippen strak op elkaar en trok éen wenkbrauw wat verder omhoog. Volgens mij noemen ze dat jaloezie. Ach ja, jammer voor Fay. Mijn dag kon in ieder geval niet meer stuk. En blijkbaar was dit te merken. Tijdens het avondeten vroeg mijn moeder wat er aan de hand was. Ik leek zo vrolijk. Of nee, luchtig, dat zei ze. 'Ik voel me gewoon goed' antwoordde ik blij. Mijn moeder keek mijn vader even aan en knikte toen maar. Ik ging het ze echt niet vertellen. Dan gingen ze zich er de hele dag mee bemoeien.
Ik dacht aan Edward. Een schuldgevoel kwam omhoog. Hij had het zo moeilijk in LA. En ik dacht alleen maar aan mezelf. En aan Dean natuurlijk. Maar ik kon moeilijk de hele dag depressief gaan zitten doen omdat Edward het moeilijk had. Hij woonde hier toch niet vlakbij dus hij zou het niet eens merken. Behalve dan aan mijn enthousiaste verhalen via de mail. Misschien vrolijkte het hem juist een beetje op als ik ook vrolijk was. 'Voel je niet schuldig Lynn, jij mag het ook leuk hebben' zei ik tegen mezelf.
De donderdag verliep in het begin soepel. Ik had geen lessen samen met Dean. Dat kwam goed uit want dan kon ik nadenken. Denken, dat was zo'n beetje hetgeen wat ik het meeste deed op een dag. Maar toen ik donderdag na de lunchpauze weer terug op school kwam, kwam Dean gelijk naar me toe. 'Zullen we morgen afspreken?' vroeg hij. Ik klapte helemaal dicht. Wat moest ik zeggen? Moest ik het uitschreeuwen van blijdschap, moest ik heel droog 'ja' antwoorden, of moest ik zeggen dat ik nog even in mijn agenda moest kijken of ik nog een gaatje voor hem had. Als ik dat laatste zou zeggen had ik wel gelogen, het enige wat in mijn agenda zou kunnen staan is school en slapen. Ik ben niet bepaald een 'drukbezet vrouw.' Hetgeen wat ik uiteindelijk antwoordde (na een stilte van voor mijn gevoel vijf minuten) was: 'Is goed.' Alleen 'is goed.' Meer niet. Eigenlijk was ik heel trots op mezelf. Het was een cool antwoord. Niet de enthousiast en niet te kortaf. 'Ik wacht morgen op je op het schoolplein' knikte hij. 'Tot morgen' zei ik en liep snel weg. Ik botste tegen een groepje bruggers aan die vervolgens: 'kijk eens uit rooie!' riepen. Stoer hoor jongens. Wacht maar tot ik naast Dean door de gangen loop. Oh en trouwens, ik heb geen róód haar, ik heb roodbrúín haar! Leek mijn zelfverzekerdheid nou te groeien? Ik zette een glimlach op een beende naar mijn volgende les, geschiedenis. De geschiedenis van mijn leven liet ik vanaf dat moment achter me. Ik was Lynn en ik mocht er wezen. Ik hoefde mezelf niet weg te stoppen. Ik ben niet lelijk, ik ben leuk zoals ik ben. Wat voelde dat heerlijk, voor even...
