Saat yaklaşık 11:50 otobüs yolculuğum başladı. İçimde garip bi his var. Sanki bi eksik var bi şey unutmuşum gibi Ayvalıkta. Garip hissettiriyor. Oysaki Ayvalıkta bile değilsin. Her neyse. Otobüs beni tutuyor ve bu yüzden olabildiğince buna odaklanmaya çalışacağım. Görüşmeyeli 5 gün felan oluyor ve sanırım baktığım yerde salak gibi seni görmeye başladım. Şu an aramızdaki koridorun öbür tarafında uyuyan çocuk mesela sana benziyor biraz. Bakışları yani. Az önce binerken kısa bi göz göze geldik ama çok üzerinde durmadım çünkü sonuçta sen değilsin. Sahi sen olsan çok daha güzel olabilirdi otobüs yolculukları. Ne biliyim insan sarılacak veya kafasını yaslayacak bi omuz felan arıyor.
Yolculuklar yalnız olmamalı ya. İnsanın sarılacağı biri olmalı. Saçlarını okşayan,öpen biri olmalı.
Sonuç olarak canım tek kişilik koltuğum. Canım miğde bulantım. Caaanım sen.
Bi gün nasıl olur bilmiyorum ama seninle bir otobüs yolculuğu yapacağız Limon. Söz veriyorum. Kafamı yaslıycam göğsüne sarıcam kollarımı beline kulaklıkları takıcam uyuycam. Tam tersi de oldukça güzel olurdu aslında. Ne biliyim saçlarını okşaya okşaya uyuturdum. Birkaç saniye sonra ölme riskime karşılık derin derin çekerdim kokunu içime. Yanaklarını okşardım... Güzel olurdu tabii. Çok güzel olurdu da.. Bizdeki de hayal gücü işte. Her neyse buraya kusmamla ilgili kötü anılar bırakmamak adına şimdi gidiyorum. Çünkü uyumazsam kusacağım. İlysm
Mutlu yıllar LİMON...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LİMON
Non-FictionBu kitabı, adını ve amacını ancak bir 'Limon' anlayabilir. Beni böyle güzel bir insan haline getirdiğin için teşekkürler 'Limon'
