Hij aan de andere kant

Deel V

Daar zat ik dan, in het vliegtuig opweg naar Al Hoceima. De zenuwen gierde door mijn lijf en dat was ook goed te zien. Ik trilde helemaal. Als herinnering luisterde ik voor de laatste keer nog naar het lied van Morad Salam. Een tijdje geleden moest ik nog zo erg huilen en nu ben ik alweer onderweg naar hem. Subhan Allah, wat gaat de tijd toch snel.

Na 3 uur vliegen was het eindelijk zover. Alle passagiers klapten van vreugde en de veilige aankomst, de warme wind die je in het gezicht voelt wanneer je het vliegtuig verlaat en de 'Marokko-geur'. Ik voelde me intens gelukkig, de gelukkigste vrouw op de wereld.

Na het passeren van de douane en het ophalen van de bagage, wat allemaal zo'n gedoe is op vliegvelden in Marokko, liepen we eindelijk naar buiten. Ik sprong in de armen van mijn papa, wat had ik hem gemist!

Terwijl we wat bijkletsten over de reis, zag ik plots iets wat voor even mijn hart deed bonken. Hij was er! Mijn hart, hij was er gewoon en wauw wat zag hij er goed uit. Ik wilde het liefst in zijn armen springen en hem ontzettend lang knuffelen. Zonder dat ik na dacht vertelde ik mijn ouders om naar het toilet te gaan en tot mijn verbazing mocht ik zelfs alleen gaan. Geweldig!

Ik liep naar het toilet, waarna hij mij onopgemerkt volgde. Eindelijk, eindelijk na een jaar lang zijn we samen. Zonder na te denken sloegen we elkaar beiden in de armen en knuffelden stevig. "Sorry Maisa, ik kon niet wachten. Ik heb jaar lang gewacht, maar vandaag kon ik niet wachten. Ik wilde je alleen zien, baraka 3lya en nu heb ik je in mijn armen. Ik ben de gelukkigste man op de wereld Maisa, de gelukkigste." Ik kon geen woord uitbrengen vanwege mijn verlegenheid en keek hem alleen maar diep in de ogen aan. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en fluisterde zacht ik houd van je. Ik gaf hem een kleine knuffel en gebaarde dat ik moest gaan, want woorden uitbrengen kon ik even niet.

Ik ben ook de gelukkigste vrouw op de wereld Mourad, de allergelukkigste zei ik zachtjes nadat ik wegliep.

~ ❤ ~

Lieve lezers, wegens privé omstandigheden is het voor mij af en toe lastig om verder te schrijven. Ik wil het verhaal desondanks graag afschrijven en hoop dat jullie het blijven volgen.

Lots of love, Benitouzinee