Hij aan de andere kant

Deel VI

Met een ontzettend goed gevoel liep ik richting mijn ouders. Ik was zo gelukkig en dat was ook echt aan mij te zien. Ik lachte veel en sprak heel veel, terwijl ik normaal altijd de stille ben thuis. "Wat ben jij ineens vrolijk zeg!" grapte mijn broer. Oeps dacht ik, het was voor mij een teken om op mijn gedrag te letten voor ze wat zouden vermoeden.

We vertrokken van het vliegveld af, richting het huis van mijn lieve oom. Hij was een tweede vader voor mij, een schat van een man. De meeste tijd van de vakantie verbleef ik dan ook altijd bij hem thuis, wat niet echt een goed idee was btw. Zijn vrouw dacht namelijk ineens dat ik geïnteresseerd zou zijn in haar zoon en ja, familie zit altijd wel goed zeggen ze. Daarom heb ik besloten om deze zomer gewoon in ons eigen huisje te verblijven. Ik wilde mijn tante geen hoop geven om haar vervolgens een steek in de rug geven vanwege Mourad.

De volgende ochtend werd ik wakker met een ontzettend lief berichtje van Mourad. Oh wat maakte hij mij gelukkig. Hij gaf me een gevoel die onbeschrijfelijk is. Als ik naar hem keek voelde ik me de gelukkigste vrouw ter wereld. Voor de zoveelste keer smeekte ik Allah subhana wata3ala om alles goed te laten verlopen In shaa Allah. Ik zou kapot gaan als hij niet geaccepteerd werd.

Na een heerlijk Marokkaans ontbijtje ging ik langs de buren om gedag te zeggen. Ik voelde me eindelijk thuis! Na de buren gedag te hebben gezegd liep ik richting het huis van Mourad waar ik op het hoekje bleef staan. Ik belde hem op en zei hem: "houbi, kom eens even voor de deur staan er staat een verassing voor je." Nog voor hij kon beantwoorden hing ik op en zag ik hem gehaast naar de voordeur rennen. Sukkeltje toch, dacht ik terwijl ik erg moest lachen. Hij was net wakker en dat was goed te zien. "Pssssst, pssst." Zei ik met een lach op mijn gezicht. Hij keek mijn kant op en rende op me af. Hij pakte me bij m'n hand en nam me mee naar een plek waar niemand ons zou zien. Als we in de wijk namelijk gezien werden, dan zou de hele stad het nog dezelfde dag weten van ons.

Daar zaten we dan, arm om arm elkaar diep in de ogen aankijkend. Woorden waren niet nodig wanneer wij samen waren. Onze ogen spraken, zonder dat woorden nodig waren. Het gevoel dat ik had met hem aan mijn zijde was onbeschrijfelijk. Hierdoor wist ik het echt zeker, hij is de ware. Ik onderbrak het oogcontact en zei zachtjes: "Mourad, ik moet gaan voor mijn ouders ongerust worden en naar me gaan zoeken." Hij knikte en gaf me een kus op mijn voorhoofd. "Ga maar hyati, je hebt gelijk. In shaa Allah hoef je binnenkort niet meer te verbergen dat je naar mij toe komt. We spreken nog oké?" Hij was zo voorzichtig zoals gewoonlijk en begreep me altijd, dat vond ik zo fijn van hem. Voor ik ging kneep hij zachtjes in m'n hand en gaf er vervolgens een kus op. "Takhsagh shem, ik hou van je."

❤