Hij aan de andere kant

Deel IV

De voorbereidingen waren gedaan en de zomer was nabij. Nog enkele nachtjes slapen voordat we naar Marokko zouden vertrekken, voordat ik hem weer kon zien en hem na zoveel tijd weer in mijn armen kon nemen. Oh wat was ik blij. Ik voelde de vlinders weer in mijn buik en sliep elke avond met een brede glimlach, denkend aan hem. Ik verheugde me er ontzettend op, nietwetend wat mij daar te wachten stond..

De dag was eindelijk aangebroken. Samen met mijn moeder, broer en zusje stond ik op het vliegveld van Rotterdam, The Hague Airport. Mijn vader was al een tijdje in Marokko. Het inchecken was gedaan en we hoefden alleen nog maar te wachtten op de vlucht. De zenuwen gierden door mijn lijf.

"Het wordt zeker een leuke zomer! We gaan genieten, naar het strand en elke dag naar buiten. Ik kan niet wachten Maisa!" Vertelde mijn zusje me. Ik moest lachen om Hoe enthousiast ze was haha, ze hield van Marokko.

Aya, mijn zusje, kende Mourad trouwens al. Alleen weet zij niets van onze relatie. Mourad heeft lang achter me aan gezeten en zocht altijd om mijn aandacht, daardoor kent ze hem. Afgelopen zomer zagen we hem wel eens voorbij lopen, waardoor ze herinneringen begon op te halen en te lachen. "Maisa ken je hem nog, ken je hem nog! Hij vond je altijd heel erg leuk" zei ze me dan. Je zal hem eindelijk leren kennen zusje, In shaa Allah. Je zal hem geweldig vinden, het is zo'n lieve jongen, dacht ik.

Ik nam mijn telefoon en ging naar het toilet, want het duurt allemaal zo lang. Daar aangekomen zocht ik zijn nummer op en belde hem op. De telefoon ging nog geen twee keer over of hij had al opgenomen. Hij was aan het wachten op me, lachte ik in mezelf.

Het telefoon gesprek:

"Salam ya hayati, hoe gaat het met je?"
"Het gaat super goed met me Mourad, want over enkele uren ben ik eindelijk dichtbij je. Ik zal eindelijk de rust voelen die ik een jaar lang heb moeten missen"
"Ik kan niet wachten tot je hier bent 3amri, maar bereid je wel voor. Want ik ben niet van plan lang te wachten om je de mijne te maken. Mijn ouders en ik willen heel graag langskomen" zei hij met een lief lachje.

De zenuwen werden me teveel na het horen van deze woorden. Ik kom geen woord uitbrengen. Bet ging echt gebeuren, hij kwam echt.

"Maisa, ben je er nog?"
"Ik ben er nog Mourad, ik ben alleen super zenuwachtig voor hetgeen dat gebeuren gaat." antwoordde ik met een rilling in mijn stem.
"Maak je niet druk 3amri. Zorg voor nu nog even goed voor jezelf en blijf in de buurt van je broer. Zodra je hier bent zullen we het er samen over hebben, oké?"
"Oké Mourad, ik hou van je. Ik moet nu gaan, ze zullen vast ongerust zijn over me."
"Allah y wasalkom 3la kheyr Maisa, ik nog meer van jou. Tot zo!" Ik hoorde nog een kusgeluid aan de andere kant van de lijn voor ik ophing.

Wat bedoelde hij nou met tot zo? Vandaag zal ik hem niet kunnen zien, daar hebben we het nog over gehad. Hij zal toch niet naar het vliegveld komen daar?! Nee dat kan niet, dat mag niet! Mijn gedachtes werden onrustig bij de gedachte dat hij er zou komen. Er mag geen enkel obstakel zijn die mijn ouders of broer laten twijfelen over hem..