Visal ♢ Hadise Murat Fanfic

• 1 •

Yolları dikenlidir ayrılıkların
Gitmeler buna değer mi
•

Sarı saçlarına taktığı pahalı tokanın üzerindeki pırlantalar güneşin ilk ışıklarında parlıyordu. Erken kalkması gerekiyordu. O bir iş kadınıydı. Başarılı bir şarkıcıydı. Ve yapması gerekenlerin ağırlığı uykusundan daha değerliydi..

Kırmızı ayakkabılarının zeminde çıkardığı sesler azalınca cam odasına giriş yaptı. özel zemin o sesleri yok ediyordu. Burası onun kafasını dinlemesi gerektiği yerdi. Kendi kafa sesini eleştirdiği ve geliştirdiği yerde topuklu ayakkabı seslerine ihtiyaçları yoktu.

Cd çalarına silence adlı parçanın ilk plaklarından birini yerleştirirken sıcak kahvesini yudumluyordu.

"Gelmişsin.."

Dedi yakın arkadaşı özgün.
Özgün onun hem dostu hemde asistanıydı. Birlikte alışverişe çıktıkları bile olmuştu. hadiseyle fazlasıyla ilgileniyor ona yardımcı oluyordu.

"bugün aklımda birkaç yeni fikir vardı özgün.."

Bu sırada gözleri cam odanın önünden geçen adama takıldı..

Hafif dalgalı saçları herzamanki gibi yukarıdaydı ve vazgeçilmezi balıkçı kazağının üzerinde uzun kahverengi bir ceket vardı. Gözlerini sadece önündeki yolda tutuyordu. Hep böyleydi zaten.

Bir amaç belirler.. ve o yönden asla şaşmadan dimdik yürürürdü..

"Hadise?.. fikirden bahsediyordun?.."

Özgünün sesiyle onun yeşil irislerine döndü.

"en son çıkardığım şarkıya yeni bir klip düşündüm.. bence denizde çekmeliyiz.."

Çocuk şaşkınlıkla kaşlarını kaldırmıştı.

"Neden deniz?."

"Çünkü deniz hırçındır.. kendine aşıktır.. ve dalgalarına kapılırken ölüm kaçınılmaz olur.."

Hadise çalan şarkıyı kapatıp ayağa kalkarken özgünün kıkırtısıyla ona döndü.

"Neye gülüyorsun?."

"Hiiç.. tanıdığım hırçın bir deniz varda .."

Dedi gözleriyle yan odayı göstererek. Sarışın kadın tedirginlikle gülerken aslında ona 'o denizde çoktan kaybolmuş biri var zaten' diye bağırmak istiyordu..

Başını sallayıp çantasını eline aldı ve cam kulpu kendine çekerek koridorda ilerlemeye başladı. Onun geçtiği yerlerde kokusunun bir türlü gitmeyişi adil değildi..

Hep heryerde gibiydi.. hiç bitmiyordu.

'Deniz kokusu gibi..' dedi içinden ve kendi düşüncesine güldü.. onu bu kadar denizle bağdaştırmasını kendiside anlamıyordu ama.. ona baktığında gelen boğulma hissini rüzgarda bulamazdı.. sadece deniz ..

Adımlarını hızlandırarak kafeteryaya girdi. Uzun metal masaların çoğu boştu..

O bu yanlızlığı seviyordu..

Gülümsemesini bozmadan boş masalardan birine oturup sıcak çay ve simit istedi. istanbul da daha iyi bir kahvaltı hayal edemiyordu..

Toprağına aşıktı bu kadın.. buraya ve buradaki herşeye..

"Bakıyorum yine sessizsin.."

tanıdık sesle ne zaman kapattığını bilmediği gözlerini açmıştı. Yanındaki sandalyeye oturmuş çoktan gelen siparişleri sömüren denizini gördü.