Karanlık Olmayan Siyah ve Soğuk Olmayan Beyaz'ın Hikayesi

Turuncu

"Hoş geldin."
Kıraç, kızın bu tepkisine şaşırmıştı. Onun bir sırrını, tüm dünyadan sakladığı gizini bulmuş gibi hissediyordu. Bu yüzden daha çok şaşırmasını bekliyordu. Kız onun düşüncelerini okur gibi cevap verdi.
"Sırrımı keşfedebilecek tek insanın sen olduğunu biliyordum."
Kıraç'ın şaşkınlığı bu sözlerle daha da çok artmıştı.
"Seni destekleyen onlarca insan varken neden en büyük düşmanın olan ben?"
Kız, Kıraç'ın şok olmuş şekilde ayakta durduğu tarafa dönmeden, aynı sakin sesle cevap verdi.
"Daha tanımadan bizden korkan, sonunda çareyi bizi birbirimize düşürmekte, iki taraf yaratarak birini destekliyormuş gibi yapmakta bulacak kadar zayıf olan o insanlardan bunu beklemek saçma olurdu. "
Onun sözleri, Kıraç'ın aklına kızın intihar anını getirdi. O bıçağı gözüne yaklaştırırken kimse onu durdurmayı denememişti. Herkesin sessizce okula doğru ilerleyişini hatırladı. Kimse ağlamamış, kimse konuşmamıştı.
Kıraç derin düşüncelere dalarken, kız ayağa kalktı, Kıraç'a yüzünü göstermeden, kaçarcasına evin başka bir odasına doğru ilerledi. Genç, büyük adımlarla kıza doğru yürüyerek elini omzuna koydu. Ona doğru dönmesini sağladığında ise küçük çaplı bir şok geçirdi. Kızın, kendini feda ederek uğruna hastanede yattığı gözlerinden birinin yerinde büyük bir iz vardı. Bir adım geri çekilerek kıza baktı. Birkaç yıl önceki o çikolata rengi saçlı, iri mavi gözleriyle ve merakla insanları inceleyen neşeli, küçük kız gitmiş, yerine bembeyaz saçları ile aynı tonda tene sahip, tek gözünün olması gereken yerde bir bıçak yarası olan, insanlardan, yine insanlar tarafından uzaklaştırılmış bir genç kız gelmişti. Elini tereddütle, zarar vermekten korkarak kızın gözüne uzattı. Elinin yaraya temas etmesine milimler kala kız, ciddi bir ifadeyle konuştu.
"Ne yapıyorsun?"
Çocuk, ne yaptığını daha yeni fark ederek hızla elini çekti.
"Özür dilerim..."
Kız onun bu şaşkınlığından yararlanarak mutfağa doğru ilerledi. Kıraç onu takip ederek, birkaç eski dolap, bir lavabo ve bir ocaktan oluşan odaya girdi.
O, önceden hazırladığı erişteyi alarak yemek masasına doğru ilerlemeye çalışırken, Kıraç kapının önünde durdu ve çıkışını engelledi. Kız başını kaldırdı, sorgulayan bakışlarını Kıraç'ın kapkara gözlerine dikti. Kızın onu geçmesine izin vermeyen genç, elindeki kaseyi alarak, içindeki erişteyi incelemeye başladı.
"Yemeğimle ne alıp veremediğin var?"
Bakışlarını kaseden çekerek kıza yönelten genç konuştu.
"Bunu bir öğün olarak tüketmene izin veremem."
Ellerini kaldırarak çocuğun elindeki kaseyi alan kız, Kıraç'ı umursamadan kapıdan süzüldü.
"Kimse iznini istemedi."
Genç arkasını dönerek demin çıktıkları odaya doğru giden kızı takip etti. Kız masaya oturdu ve soğumaya başlamış olan erişteyi yemeye başladı.
"Ayrıca, üç aydır bundan başka bir şey yemedim, sağlıksız olsaydı etkisi görülürdü, değil mi?"
Kıraç, kızın solgun tenine baktı. Şimdi nedenini anlayabiliyordu. Kaseyi tutarak kendine doğru çekti. Bu sırada çatalını erişteye daldırmak üzere olan kız, Kıraç'ın bu davranışı üzere başını birkaç saniye boyunca eğerek eriştenin eskiden olduğu yere doğru baktı. Kıraç onun gözlerini göremese de, titreyen nefesinden anladığı kadarıyla sakinleşmeye çalışıyordu. Sonunda kız, başını kaldırmadan, sözcükleri Kıraç'ın beynine kazırcasına konuştu.
"Ben senin evcil hayvanın değilim."
Yavaşça söylediği sözcüklerden öfke akıyordu. Bu kısacık cümle bile Kıraç'ın korkmasına yetmişti.
"Ben, istediğini yedireceğin, aşağılayacağın, acıyacağın bir köpek değilim."
Aynı ton ve hızda söylediği kelimeler Kıraç'a ulaşarak onu büyük bir şaşkınlığa uğrattı. Öyle davrandığını fark etmemiş, belli ki kıza eziyet etmişti.
"Ben sana öyle davrandığımı fark etmemiştim, amacım seni aşağılamak değildi. Özür-"
Kız onun sözlerini umursamadıpını belli edercesine sözünü keserek konuştu.
"Çık evimden."
Kıraç ona bir adım daha yaklaştı. Yaptıklarının böyle bir sonuç vereceğini tahmin etmemişti. Ayrıca o, bu dünyada kavga etmek istediği son kişiydi. Bir kere daha açıklama yapmak için ağzını açmıştı ki onu duydu.
"Defol."