Satılık Piksel

#2

Asena'nın adını özel bir sebepten Hera olarak değiştirdim. Bilginize. İyi okumalar. Votelemeyi unutmayın.

Hayal kurmak nasıl bir şeydi? Mutluluğun kapısını bulup, ulaşmak için önüne gelen her şeyi yakmak mıydı? Yoksa sadece istemek mi?
Benim bir hedefim vardı hep. Hep Dünya'ya gidebilmek istedim. Çıkmak istedim şu bilgisayarın içinden. Ama sadece istedim. Olmadı. Olmayacaktı.
Şimdi ise bir şans çıktı karşıma. 10.000 puan toplarsam gerçekleşirdi hayallerim. Ama bu bencillik olurdu. Kendi hayatı olan 17 yaşında genç bir oğlanı buraya hapis ederdim.
Alışamazdı o buraya. Hâla hazmedememişti bir bilgisayarda olduğunu. Şimdi onu burada bırakamazdım. Kendisini Dünya'da sanıyordu. Eğer buraya mahkum kalırsa mahvolurdu hayatı.
Peki ya benim hayatım? Benim hayatıma ne olacaktı? Hayallerim tek çırpıda yok olacaktı.
Kendimi kötü hissediyordum. Belki de çok da üzülmezdi burada kalınca. Hayır Hera saçmalama. Kendin için başkalarının hayatını karartamazsın.

Yaklaşık 2 saattir koşuyorduk arenada. Ben her fırsatta ona elimdeki oku saplamaya çalışıyordum. Eğer başarırsam, buradan kurtulacaktım. Hep hayal ettiğim yer olan Dünya'da hayatıma devam edecektim. Bartu'yu burada bırakmak zor bir karardı. Ama yine de bu benim tek şansımdı. Mutlu olmaya hakkım vardı.

Yaptığımız şeye "savaş" adını vermişti oyun yöneticisi. Evet savaştı aslında. Hangimiz elindeki oku önce diğerine saplamayı başarırsa buradan kurtuluyordu. Tak gariplik Bartu'nun oku saplamaya çalışmak yerine kaçmasıydı. Süremiz 3 saat idi. Eğer 3 saat içinde içimizden birisi bu oku saplayamaz ise 10.000 puan sistemine devam edecektik.

Elim kanamaya başlamıştı. Oku o kadar uzun bir süredir elimde tutuyordum ki... Ellerimde hissettiğim acıyla birlikte tiz bir inleme çıkardım. Bartu duymuştu. Ama önemsemedi. Kaçmaya devam etti.
Ayaklarım uyuşmuştu. Karıncalar yürüyordu sanki ayaklarımda. Koşuyordum yine de. Ama Bartu'nun peşinden değil, umutlarımın peşinden koşuyordum.
Ayaklarım gittikçe uyuşuyordu. Daire bir alanda iki saat kırk dakikadır koşuyorduk. Yirmi dakikamız kalmıştı. Daha fazla yürüyemeyecektim. Bir iki dakika durmam gerekiyordu. Ama Bartu'nun bana oku saplayacağından emindim. Ama belki saplamayacağı bir sebep bulabilirdim.
"Ahh! Elim..."
Attığım çığlık üzerine Bartu arkasını döndü ve hızlıca bana doğru koşmaya başladı. Bakışlarında sadece korku vardı. Saf korku...
Yanıma geldi. Elimi avuçlarının içine aldı. Gözleri dolmuştu.
"İ-iyi misin?"

"İyiyim. Sağol."

Hazır şans ayağıma gelmişken oku sıkıca kavradım. Ellerim titriyordu. Bu hile olurdu. Ama zorundaydım...
Oku sırtına doğru götürüyordum. Tam saplayacakken sırtıma bir şey saplandığını hissettim. Lanet olsun! Bartu beni oyuna getirmişti. Sırtımdan acayip derecede kan akıyordu. Bunu sırtımda hissettiğim süzülen sıcak sıvıdan anlamıştım. Çok acıyordu. Her saniye canımdan canım gidiyordu.
"B-Bartu sen ne yaptın?"
"Bartu yapmadı. Ben yaptım."
Hareket edemiyordum. Dönebildiğim kadar arkama döndüm.
Karşımda 15-16 yaşlarında, beyazımsı bir tonda sarı saçları, un gibi bembeyaz teni ve masmavi gözleri ile insanları büyüleyebilecek derecede bir kız duruyordu. Tıpkı Bartu gibi bu kız da gerçekti. Öfke dolu bakışlarıyla sövüyordu sanki gözleri bana. Yavaş yavaş dolmaya başladı gözleri.
" Ares senin burada ne işin var ? "
Bartu'nun kurduğu cümle üzerine garipseyerek ona baktım.
"Seni buradan kurtarmaya geldim Bartu. Eğer bu kıza oku saplarsam buradan ikimiz de çıkabilirmişiz. Ben de yaptım. Hadi gel benimle."
Bartu'nun yüzünde bir gerilme oluştu. Bakışları 'Evet!"demek ister gibiydi. Ama diyemiyordu. Ares derin bir şekilde ofladıktan sonra kafasının sağa eğdi ve konuşmaya başladı.
"İstemiyor musun yoksa buradan kurtulmayı?"

"Ares olmaz."

"Burada mı kalacaksın?"

"E-evet."