Önceki bölümden ;
"Hayır , biliyorum filmler'de değil hem annem beni çok tan aramaya koyulmuştur ki ! " dedim iç sesime karşılık vererek. Sanki bu sözleri dışa vurmuş olacaktım ki ;
Gözlerime sertçe bakarak; " Bu çabalar boş yere, ilk değilsin . " dedi ahmakça gülerek.
"Ben nasıl bir psikopatın eline düştüm. " diye düşünüyordum ve bir yandan çaresizlik içinde kaçış yolu gözlüyordum.
* Nereden bilebilirdim ki, nefes alacağım bu yerin nefesimi keseceğini ! Bilemezdim ki ben böyle olacağını.*
3.Bölüm - Kaçış Yok
Karanlığın kol gezip, korkunun yüreğim'de çalkalandığı bu gün benim için aklıma kazınan derin bir çıkmaz olacaktı. Korkumu belli etmemeye çalışsam'da gözlerimden okunduğu aşikardı.
Beynimi kemiren sorular arasından sıyrılabilirsem bunları düşünmeye sıra gelecekti. "Allah'ım nasıl oluyor'da bütün bunlar beni buluyor." istemsizce ısırdığım alt dudağımın kanamasını bile hissetmeyecek kadar hissizleşmiştim.
Düşünün evden hava almak için çıkıyorsunuz, bir nebze olsun içiniz rahatlasın diye. Sonra gözlerinizin önünde bir serseri bitiyor ve karanlığın çıkmazında hapis olup kalıyorsunuz. Üstelik eliniz kolunuz bağlı tek umudunuz bir ümit filmler'den izlediğiniz bir mucize dileği oluyor.
Çıkarken sertçe kapattığınız kapının kulağında beliren yankılanmasını bile unutmuyorsunuz.
"Ne yapayım ama, oda çok sert sözler söyledi. Üstelik ben o sözleri hak etmemiştim bile ! Ne yapmıştım ki sadece bir , iki saat geç kalmak mıydı duyacağım bu sözlere yetecek kadar annemi sinirlendiren. " diye düşündüm sinirden kalkan kaşımı düşürerek.
Bir yandan için'de bulunduğum durumdan kurtulmaya çalışıyordum.
"Ne yapabilirdim ki kız başıma, sırık gibi boyu olan ve yeterince kalıba sahip olan bu psikopata nasıl karşı koyabilirim.. " düşünceler aklımda zik zak çizmeye başlamıştı bile.
Odanın içinde tek başıma kalmıştım, gözlerimi diktiğim her duvar üzerime üzerime geliyordu.
Bir yandan ellerime geçir olmuş olduğu iplerden kurtulmaya çalışıyordum. İmkansızı başarmaya yani.
Diğer yandan acıdan sızlayan bileklerimi ovuşturmaya kan basıncımı arttıran sıkılığını hafifletmeye çalışıyordum.
Bir kaç dakika uğraştıktan sonra , ipin biraz olsun gevşediğini görünce yeniden doğmuşcasına sevinmiştim. Tam o anda gelen bir tıkırtı ile sersemledim hemen tek kaşımı kaldırıp odanın her bir köşesine bakmaya başladım.
"Acele et Ahenk ! " dedi iç sesim ısrarla vurgulayarak . Gerginlik'ten yüz hatlarımın bile kasıldığını hissedebiliyordum. Sinirden saçlarımı bile yolabilirdim. Kan basıncımın yükselecek zamanıydı sanki.
Bir kaç dakika sonra ;
"Evet evet , sonunda başardım. " kollarım'da ki ipten kurtuldum sıra ayaklarıma geldi .Hızla eğilip bir çırpıda ayaklarımdaki bağı çözdüm.
Artık bir kuş kadar özgürdüm, bomboş bir gökyüzü olan yol acaba eve kadar ulaşabilecek miydi ......
"Sizi çok seviyorum arkadaşlar, yeni bölümler gelecek dudaklarımı ısıracağımız yerler'de olacak yorumlarınızı unutmayın :) Canlarım... "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen Yalnızken
Teen Fiction"Kahverengi gözlerini yüzümde gezdirirken , kalbimin bu kadar acıyacağını tahmin etmemiştim, ben sadece bana değer vereceğini sanmıştım, kalbimi bir kuşun kanadı kadar hafif tutacağını..." Nereden bilebilirdim ki , beni takip ede...
