Yanından her geçişimde, sesini her duyuşumda, seni her görüşümde kalbim yerinden çıkmak istercesine atmaya başlıyor. Elini tutsam, kalbimin üstüne koysam..
Bu gün yine yanından geçtim. Hem de kaç defa. Şans işte her yerde karşılaşıyoruz. Aşk tesadüfleri sever desem ortada aşk mı kalmış ki. Aşk iki kişinin karşılıklı yaşadığı bişeydir. Sadece benim hissetmemle aşk olmuyo yani. Farkediyorum. Etrafımdakiler bana acıyan gözlerle bakıyor. Çünkü salak gibi en ufak şeyde tekrar umutlanmaya başlıyorum. Hala onu düşünmeye devam ediyorum. Salağım çünkü. Beni sevmeyen arkadaşlarımın deyişiyle "sikine bile takmayan" bir insan için gururumu kaç kere ayaklar altına aldım. Ama sevmek insana herşeyi yaptırıyor. Heleki eşekkler gibi sevmek adını bile unutturur. Çok sevdim. Bu kadar bağlandığım için kendime kızdım. Ama asla pişman olmadım. Onunla ilgili hiç bir şeyden pişman olmam. Çünkü ben onun sayesinde büyüyorum. Acı çekiyorum ve buna dayanmayı öğreniyorum. Şımarıklığımdan kurtuluyorum mesela. Her istediğimi elde edemiceğimi anlıyorum. Herkesin beni sevmek zorunda olmadığıni hissediyorum. Ben onun aşkıyla büyüyorum. Duygularım, düşüncelerim birbirine girmiş durumda. Ve benim onları ayıklamaya gücüm yok. Ya kökten atıcam o düğümü kalbimden ya da o karmaşayla yaşamayı öğrenicem.
