Μεινε...

Part 4

Η Χρυσά έμεινε να με κοιτάει με τα ματια γουρλομενα.

"Πάμε για καφέ που είπαμε;" της λέω

Δεν είχα όρεξη να ακούω για αυτον τον κόπανο. Αλλα....δεν μπορω να πω είναι ωραίος κόπανος. Μαρία ποτε θα σταματήσεις να τον σκευτεσαι; Μην κανεις σαν όλες τις τσουλαρες που τρέχουν απο πίσω του.

"Εμμ ναι" λέει ή Χρυσά καθώς σκευτομουν.

"Σε ποια καφετέρια να πάμε;" την ρωταω.

"Στο PARADISE....έχει ωραία αγόρια εκεί..." λέει και με κοιτάει πονηρά.

Δεν απανταω, αναστεναζω και στρυφογυριζω τα ματια μου.

Στο δρόμο δεν μιλούσαμε και πολύ. Εεε, φυσικά αμα εχεις την Χρυσά μαζί σου που να μιλήσεις....κάθεται και χορεύει στους δρόμους. Ενταξη και εγώ το κάνω αυτό, αλλά όχι όταν έχει κοσμο.

Φτάσαμε στην καφετέρια. Πηγαίνω να άνοιξω την πόρτα και ή Χρυσά φοναζει κάτι απο πίσω μου αλλά δεν την ακούω και έτσι γυρναω να δω τι μου λέει.

"Προσεχεε " φοναζει καθώς την κοιταω και ανοίγω την πόρτα ταυτοχρόνως.

Και χωρίς να το καταλάβω...... ενα αγόρι πέφτει πανω μου και χύνει τον καφέ του πανω στην μπλούζα μου.

"Γαμωτο...κοιτά τι έκαν ..." καθώς τον βριζω νευριασμένη το βλέμμα μου ανεβαίνει προς το προσωπο του...

Είναι ο Πάνος.
Με κοιταει με αυτό το υπέροχο βλέμμα. Τα γαλάζια ματια του με ταξιδεύουν σε μια απέραντη θάλασσα.
Το χαμόγελο του με μαγεύει και μικρά λακακια σχηματίζονται στα μάγουλα του. Είναι τόσο όμορφος. Την πρωτη φορά δεν τα είχα προσέξει. Το άγγιγμα του με καίει. Και το άρωμα του μπαίνει στα ρουθούνια μου. Κλινω τα ματια μου και μας φαντάζομαι μαζί σε ενα λιβάδι στη μέση του πουθενά. Μια κόκκινη κουβέρτα είναι απλωμένη και εμείς ξαπλονουμε χαζευοντας τα σύννεφα. Οσπου, γυρνάει και με φιλάει παθιασμένα. Αναζητά την γλώσσα μου και όταν συναντούνται χορεύουν ρυθμικά. Με σηκώνει και τυλιγω τα πόδια μου γύρω απο την μέση του. Αυτό δεν σταμάτησε το φιλί μας. Κάποια στιγμη σταματάμε για να παρουμε ανάσα και μου λέει οτι με αγαπάει.

"Είσαι καλά;" μου λέει και ξυπνάει απο τις σκέψεις μου.

"Ναι μια χαρά" του λέω καθώς απομακρυνομαι απο κοντά του και τυναζομαι.

"Εε..... γω.....να... πηγαίνω.." λέει κοφτά και απομακρύνεται.

Νιώθω ακόμα το άγγιγμα του να με καεί, μυριζω ακόμα αυτό το άρωμα μου με τρελαινει.
Οσα αγόρια έχω γνωρίσει με κανένα δεν εγώ νιώσει έτσι.Είμαι πολύ μπερδεμένη, δεν μπορω να καταλάβω τι συναιβει μόλις τώρα.

"Χρυσά δεν εγώ όρεξη για καφέ.... θα πάω σπίτι." Τις λέω.

"Ενταξη πήγαινε... και σε παρακαλώ να πεταξεις αυτό το μπλουζάκι." Λέει χαζογελοντας.

"Καλά ο,τι πεις" απαντώ δίνοντας της ενα χαμόγελο.

Εφτασα σπίτι και είμαι κομματια. Πεφτω στο κρεβάτι και δεν μπορω να κοιμηθώ το μιαλο μου είναι κολλημένο στο βλέμμα του και αυτό το απίστευτο χαμόγελο. Τι να κανει τώρα;
Μάλλον θα πηδάει καμια, έτσι για διασκέδαση. Ξαφνικα ακουω το κινητό μου να δονείται.

*Πάνος:Γεια...συγγνώμη για την μπλούζα σου. ;)*

* Εγω:Δεν πειράζει εξάλλου μου ηταν μικρή: )*

*Πάνος:Οκ μικρή... καληνύχτα <3*

*Εγώ: Καληνύχτα...*

Κλινω το κινητό. Με είπε μικρή και με καρδουλα. Δεν το πιστεύω. Ισως να του αρεσω.

Με αυτές τις σκέψεις με πηρε ο ύπνος.

..........................................................

Ναι, έβαλα παρτ <3 ΣΟΡΡΥ για τα ορθογραφικά. Τα λέμε στο επόμενο παρτ. Φιλίας;) Λέτε ο Πάνος να κανεις καμια κινηση;