De jongen van de metro.

hoofdstuk 5

     Ik wordt wakker in bed en hoop dat gisteren geen droom was. Ik kijk naar het zwarte boekje dat langs mijn bed ligt. Ik heb er nog niet in geschreven. Ik pak het vast, denk na en schrijf: Hoewel het moeilijk is om Sam los te laten, denk ik dat het gemakkelijker gaat als je iemand hebt om het mee te verwerken. Ik accepteer de gedachte dat ik veel moet vertellen tegen Liza, en hoop dat een andere persoon zich zal ontfermen zodat ik Sam een goed plaatsje in mijn hart kan geven.

     Daar stopt de tekst. Ik wil niet dat Liza al meteen Josh kent.

_____

     Het laatste lesuur: voor de tweede keer Liza ontmoeten. Ze is al in een zeteltje aan het wachten wanneer ik de deur open. Ik ga op het ander zeteltje zitten.

“Hoe gaat het met je?” zegt Liza heel normaal.

“Ik weet het niet. Ik heb gemengde gevoelens.”

“Hoezo?”

“Een deel van mij wil dat ik jou tegenwerk en een ander deel zegt dat ik juist moet meewerken.”

“Jonah,” ze legt haar hand op mijn knie en haalt het na drie seconden weer weg, “van mij mag je kiezen wat je zegt en wat je niet zegt. Maar ik weet nu eigenlijk nog niet waarom ik jou help. Wat is er gebeurt?”

“Mijn beste vriendin heeft zelfmoord gepleegd.” Zeg ik terwijl ik door Liza heen kijk.

“En hoe heet ze?”

“Ze heet Sam.”

“Oké… en weet je waarom Sam zelfmoord heeft gepleegd, Jonah?”

“Omdat haar ouders elke dag ruzie met haar hebben. Tot vechten toe.”

“En hoe?”

“Ze hebben het me nooit gezegd!” roep ik terwijl ik moet huilen. Ik leg mijn hoofd op mijn handen. “Wie weet wat ze gedaan heeft! Ik zit elke keer te denken wat ze zou hebben gedaan. Elke keer een ander scenario. Eén moment heb ik er zelfs aan gedacht dat haar ouders haar kapot hebben gemaakt en het dan lieten lijken dat zij het zelf heeft gedaan!”

“Wel… zou je jezelf beter voelen als je het wist?” Ze kijkt me hoopvol en ik knik terwijl ik nog zit te snikken. “Geef je mij de toestemming haar ouders te contacteren?” ik knik weeral.

     Ze neemt haar telefoon, belt een aantal personen en komt dan op haar ouders uit. Ik zit alleen hoopvol te kijken. “Uhu, uhu… oké, bedankt. Dag.” Ze hangt op en zegt; “Haar ouders hebben mij verteld dat ze een overdosis pijnstillers heeft genomen en in haar polsen heeft gesneden.” Ik kijk haar aan en zeg niets. Ik ben opgelucht dat ze pijnstillers genomen heeft, dat betekent dat ze tenminste niet zoveel pijn heeft geleden.

_____

     Na school heb ik weer afgesproken met Josh in het park. Deze keer was hij er al. Ik ga langs hem zitten, pak zijn hand en vraag; “Wist gij hoe?”

“Hoe wat?”

“Hoe Sam zelfmoord heeft gepleegd?”

“Nee, maar ik wil het niet weten. Ik wil het niet eens over haar hebben. Ik wil gewoon met jou terug het reuzenrad in.”

“Had ik niet gezegd dat die ene keer de laatste was?”

“Komaan!” hij kijkt me aan met puppyogen.

Ik kijk in het rond en zeg dan toch maar “Oké, dan.”

_____

     Hij gaat weeral direct langs mij zitten en het karretje wiebelt weeral heen en weer. Ik kruip dichter bij hem, want ik vertrouw het toch nog niet 100 procent. Hij slaat weeral zijn arm rond mijn schouder en ik begin weer vragen te stellen.

“Waarom vind je mij zo fijn? Mij uit al die mooiere meisjes?”

“Omdat ik al stapel op je ben sinds je tegen mij aanliep.” zegt hij lachend, ik kijk alleen met een vragend gezicht terug. “Ik vond je echt heel schattig toen je daarna zo bloosde.”

“Ik bloosde omdat ik jouw lach zo mooi vond.”

“En ik vond de manier waarop je jezelf bleef zo mooi aan je. Je was wel droevig door Sam.”

“Daar kan ik niet aan doen.”

“En ik dacht dat ik genoeg tekenen had gegeven.”

“Tekenen?”

“Zoals toen ik jouw trui was gaan halen en de hele tijd bij je bleef, en toen ik met je meeging naar voor in de mis, en toen ik mijn nummer in jouw gsm heb gezet, en je proberen op te beuren… Voor iemand anders zou ik dat allemaal niet doen hoor.”

“Ik ben, denk ik, niet goed in het ontvangen van tekenen.”

“Ontvang je deze?”

Hij geeft me een kus.

“Ontvangen en bewaard.” Zeg ik. Josh lacht hard en zegt; “Je bent ook echt een grappige, hé.”

“Ik denk dat ik het van mijn vader heb.”

“Dat moet me dan wel een plezante man zijn.”

“Ja…” ik wil hem niet zeggen dat mijn ouders lang geleden gescheiden zijn.

“Maar nu wil ik jou iets vragen,” zegt hij, “Sinds wanneer is het voor jou?”

“Ik vind je al veel langer leuk. Elke keer dat ik je in de metro zag, was hemels. Jouw prachtige ogen en lach zijn alles voor mij.”

“Had dan iets gezegd tegen mij. Was dan eens ‘per ongeluk’ langs me komen zitten.”

“Ik ben te verlegen om zoiets te durven. Ik had zelfs nooit gedacht dat jij ook van mij zou houden.”

“Dan zijn we gelukkig met zijn twee.”

“Inderdaad.”

Josh heeft wel 17 kaartjes gekocht om terug op het reuzenrad te kunnen. Elke keer is het een kick om te kussen van zo’n hoogte. Ik heb echt het gevoel te zweven.

     Nadat we gedaan hebben met in het reuzenrad te gaan, besluit hij iets te winnen voor mij. Hij gaat op het meest moeilijke schieten. Op een roos en alleen als je het midden raakt, kan je de prijs winnen. Ik geef de kogels aan hem en hoop dat hij raakt. Hij komt aan zijn laatste kogel… Helaas: hij mist.

“Omdat jullie zo hard geprobeerd hebben, krijgen jullie van mij nog 1 kogel.” Zegt de uitbater van het kraampje. We zijn hem zeer dankbaar en hij concentreert zich nu heel goed. Hij neemt rustig zijn tijd en schiet. Het is raak! De uitbater geeft mij een grote knuffel. Het is een grote teddybeer die ik amper kan dragen.

_____

     Ik wandel mee naar zijn thuis om de beer daar achter te laten, want mijn moeder zou het nogal verdacht vinden als ik ineens met die beer zou aankomen.

“Wanneer ben je eigenlijk van plan om het jouw moeder te vertellen?”

“Ik wil liever wachten tot we elkaar iets beter kennen.”

“Denk je soms dat ik het uit ga maken om jouw moeder?”

“Nee, maar ik heb nog nooit een vriendje gehad en ik moet in mijn hoofd nog een beetje wikken en wegen hoe ik haar het beste over onze relatie vertel.”

“Ah, oké. dag schat.”

“Dag.”

Ligt het aan mij of zei hij net ‘schat’ tegen mij?