De jongen van de metro.

hoofdstuk 4

     Vandaag is het maandag en tijd om terug naar school te gaan. Ik zie er erg tegenop. Ik weet dat mijn moeder de school had ingelicht over Sam en dat ze mijn beste vriendin was. Dat laatste had ze dus zeker echt niet moeten zeggen. Ik voel me een wrak.

     Ik sta op en doe de gemakkelijkste kleren aan die ik kon vinden. Een grote grijze trui en een joggingbroek, daarbovenop draag ik een grote zonnebril. Ik heb nog steeds wallen van de slapeloze nachten, rode ogen van het huilen deze ochtend en ik kan er dan voor zorgen dat ze mij misschien niet herkennen. Ik blijf eraan denken dat ik alleen naar de school ga, omdat ik dat moet.

_____

     Ik stap in de metro en was al vergeten dat Josh ook daar is. Ik zie hem zitten en ga toch ergens anders zitten. Hoewel ik doodgraag bij hem wil zitten, gaat het niet door al zijn vrienden die er per stop bijkomen. Zijn vrienden zullen mij niet eens opmerken en gaan niet eens beseffen dat mijn beste vriendin zelfmoord heeft gepleegd.

     Josh kijkt niet zoals hij altijd kijkt. Normaal kijkt hij serieus en klaart hij op als hij zijn vrienden ziet. Deze keer kijkt hij met een klein glimlachje naar me, alsof hij me wilt opbeuren en wanneer zijn vrienden ziet is hij droef. Het valt me op dat zijn vrienden er niet op letten en gewoon verder doen. Ik besluit er niet op te letten, we zijn immers al aan school.

_____

     Ik kom aan de schoolpoort en de bel gaat zoals altijd. Ik ga naar de klas, neem plaats en ga in een gemakkelijke positie op de stoel zitten vanachter in de klas. Ik houd mijn zonnebril op en merk dat iedereen mij negeert, zoals altijd.

     Bij de leswisseling draait het meisje voor mij zich om en begint ineens met mij te praten. Ik vind haar het vervelendste meisje van de hele klas. Ze heet Amanda. Ik zie aan haar blik dat ze nog even aarzelt, maar toch een praatje met mij wil slaan.

“Ik vind het heel erg dat je jouw beste vriendin bent kwijtgeraakt.” Ik antwoord niet en het meisje gaat verder, “Ik weet hoe ge u voelt want ik heb zelf ook mijn kat verloren.” Ik kijk haar aan met een dodende blik. Gelukkig kan ze het niet zien door mijn bril. Ik heb geen behoefte aan dit waardeloos gesprek. Ondertussen zit ze verder te ratelen.

     Ik besluit haar te onderbreken want stilzwijgen werkt niet bij haar. Ik zet mijn bril af, ga rechtop zitten en leun op de tafel. Ik zie Amanda schrikken van mijn rode ogen.

“Weet gij hoe het is om geteisterd te worden door talloze ruzies met je ouders, zo erg dat je het niet meer aankan en dan maar je eigen leven afneemt?” Amanda wilt antwoorden, maar ik ga gewoon verder, “Weet gij hoe het is voor mij? Hoe het is om maar één vriendin te hebben en dan van haar moeder te moeten horen dat ze zelfmoord heeft gepleegd? Weet je hoe dat is?” Zeg ik  terwijl ik diep in haar ogen kijk.

“Euh… nee.”

“Dan kan je beter zwijgen en omdraaien.” Ze doet meteen wat ik zeg, maar ik voel me er niet beter bij. Wat ’n slecht mens ben ik aan het worden? Ik leg mijn hoofd op de tafel. Zie nu wat Sam gedaan heeft, ik ben precies een freak. ’t Is maar beter zo. Dan valt niet iedereen mij lastig. Ik ga weer in een gemakkelijke houding zitten en zet mijn zonnebril terug op.

     Net op het moment dat de leraar van het volgende lesuur de klas binnen komt, gaan de speakers aan. Elk klaslokaal heeft er één en er hangen ook in elke gang. Ik vreesde al dat het volgde zou komen.

Gelieve dat Smith Jonah zich naar het bureau van de schoolhoofd begeeft. Gelieve dat Smith Jonah zich naar het bureau van de schoolhoofd begeeft.

     Dat is mijn teken om het klaslokaal te verlaten. Ik sta met tegenzin op en verlaat het klaslokaal via de grote, groen geverfde kleur. Ik wandel op snel tempo zodat ze het niet nog een keer moeten afroepen.