De jongen van de metro.

hoofdstuk 6

(Twee weken later)

     Josh en ik zijn weer eens in het park. We praten de hele tijd, zoals altijd.

“Wil je mij nu nog steeds niet voorstellen aan je moeder?”

“Alleen als jij het wilt.”

“Natuurlijk! Ik denk dat ze mij ook zou willen zien.”

“Toen ik over je vertelde was ze een beetje té nieuwsgierig.”

“Dat is toch goed nieuws.” Zegt hij lachend.

“Ik weet het niet zo zeker, maar als je haar echt wilt zien…”

“Geweldig!” hij springt van de boom en trekt mij er ook af.

_____

     Ik wandel alleen naar binnen en laat Josh nog even in de gang wachten. Ik vertel mijn moeder dat hij er is en ze staat te popelen. Iets te veel naar mijn goesting, maar ja. Ik laat mama in de keuken achter en ga hem halen. Hij staat ook te popelen.

“Dus jij bent dé Josh?”

“Inderdaad, aangename kennismaking.”

“Ik heb niet zo veel over je gehoord.”

“Dat ligt niet aan mij” zegt Josh terwijl ze beiden naar me kijken.

Ik antwoord; “Ik was gewoon bang dat je hem niets zou vinden, of dat je onze relatie niet zou toelaten.”

     Uiteindelijk hebben we een goed gesprek gehad en hij staat op het punt te vertrekken wanneer mijn moeder zegt; “Ik zou ook graag jouw ouders ontmoeten, Josh.” Het leek alsof er een bom ontploft was. Ik had geen zin om mama uit te leggen dat… niet op de eerste dag dat ze hem ziet. Ik had in gedachte het later te vertellen. Josh kan er precies goed mee omgaan en vertelt in grote lijnen dat zijn moeder dood is en dat zijn vader om één of andere reden in de gevangenis is. Als de tijd rijp is, mag ze het hele verhaal weten.

     Ik geef hem een klein kusje als mijn moeder het niet ziet. Hij fluistert in mijn oor; “Zie je… alles is goed verlopen, maak je geen zorgen.” Ik zeg hem dat ik van hem hou en knuffel hem nog eens goed voor hij vertrekt.