Κάλεσμα Σωτηρίας #Wattys2016

Κεφάλαιο 22:Ο Έρωτας τον «Ξύπνησε»

[...]

ΔΣ-Μπαμπά...,επανέλαβε και χαμογέλασε.Η μητέρα σου...,ήθελε να μου εξηγήσει,αλλά εγώ δεν τον άφησα.Μου φτάνουν αυτά για την ώρα.

Μ-Ίσως...μπορούμε να συνεχίσουμε την εκπαίδευση μου,έτσι;

ΔΣ-Ναι.Αλλά ξέρεις τι;Λέω να εξασκηθούμε εδώ.

Μ-Όπως θες.Είχαμε μείνει στην Φωτιά.

ΔΣ-Ναι...το ξέρεις οτι πριν με έκανες λούτσα,έτσι;

Μ-Μπορεί να το ξανακάνω,είπα χαμογελώντας

ΔΣ-Λοιπόν...,είπε και με την Μαγεία του έφτιαξε με κρυστάλλινη μπάλα που ήταν στον αέρα.

ΔΣ-Στόχευσε την μπάλα και προσπάθησε να ρίξεις φλόγες.

Σέιτζ's pov:

Η κόρη μου...Είμαι τόσο περήφανη για εκείνη.Αυτή θα διαλύσει το Σκότος.Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Κέιλα μου έκρυψε ότι είχαμε δύο παιδιά.Τον Μαλτάζαρ και την Μέριλιν,που όμως ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους και πορείες.Είναι σίγουρα δύσκολο να σκεφτώ ότι κατά κάποιον τρόπο συμβάλλω στον θάνατο του γιου μου,όμως έτσι είναι το σωστό.Αν δεν πεθάνει,θα υποφέρουν εκατομμύριοι άνθρωποι.Πρέπει να σφίξω την καρδιά μου,να την κάνω μια πέτρα.Έβλεπα την Μέριλιν να συγκεντρώνεται όλο και πιο πολύ.Τελικά,κατάφερε να βγάλει φλόγες.Όχι ακριβώς όμως έτσι όπως το περίμενα...

Μέριλιν's pov:

Έριξα Φωτιά στην κρυστάλλινη σφαίρα,όμως έγινε κάτι απίθανο!Οι φλόγες κινήθηκαν περιμετρικά γύρω μου,διαλύοντας ό,τι υπήρχε!

Μ-Πω πω...

ΔΣ-Οι δυνάμεις σου μεγαλώνουν απίστευτα γρήγορα,αλλά δεν ξέρεις πώς να τις χρησιμοποιείς.Πρέπει να εξασκηθείς.Έλα,πάμε στον αχυρώνα.Αρχίζει να βραδιάζει.Θα συνεχίσουμε αύριο το πρωί...

Ρ-Μέριλιν!

Μ-Ναι; ρώτησα και γύρισα πίσω μου.«Ρέι,ήρθατε;Τι έγινε;Πέτυχε;»

Τότε το πρόσωπο όλων άρχισε να σκοτεινιάζει.Τότε όμως είδα τον Τεό να με κοιτάει με μισόκλειστα μάτια σαν να έλεγε:«Από κάπου σε ξέρω...»

Μ-ΤΕΟ ΜΟΥ! είπα και τον αγκάλιασα όσο πιο σφιχτά μπορούσα

Τ-Είσαι τρελή;ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ; αποτραβήχτηκε

Μ-Τι εννοείς;...

Οι υπόλοιποι κοίταξαν το έδαφος

Μ-Τι έγινε;Γιατί δεν με θυμάται Ρέι;Και,πού είναι η Κρίσταλ;