Corpse's Love

Ch 1

may pasyente ako. 3yrs na syang comatose. ilan doctor na din ang sinubukan alamin kung anong problema at di pa sya gumigisng hanggang ngayon di pa sya gising. habang tumatagal paunti ng paunti yung mga taong dumadalaw at nagbabantay sa kanya.

"Excuse me po, nanay po ba kayo ng pasyente?" tanong ko dun sa babaeng nakaupo sa tabi ng pasyenteng cimatose.

"Di po. ako lang po ang pinagbantay sa kanya ng isang linggo." Sagot naman nya.
"Isang linggo? pano po pagtapos ng isang linggo?"
"Iba naman po ang magbabantay" Sagot nung ale
"matanong ko lang po ah. asan po ang magulang nya?" taning ko ulit.
"Wala na po. yung kamag anak nalang po nya sa abroad ang nagbayad sakin" Sagot nya.
"Alis po muna ako doktor.. kakain lang po ako" Pahabol pa nyang sabi.

Nang nakalabas na ng pinto tung ale.

"I hope. magising kana. di ako susukong alamin kung bakit di ka padin gumigising. aalamin ko kung pano mapabilis ang recovery mo. Cause I know every Life Counts :)" Sabi ko habang chinecheck Up ko sya.patient 1week and 2 days.
"Nurse, Nasan na yung pasyente ko sa room 213?" tanong ko. dahil wala na sya dun
"Ah. Doc yung comatose po for almost 2yrs?" tanong naman nya.
"Yes. Si Coleen Stephen"
"Doc. Nasa baba na po sya. tinatawag po yung mga kamag anak nya kasi po wala na pong nagbabantay . at wala pa pong nagclaim sa body nya." Sagot ng nurse. nagulat ako. patay na sya? She will be my first patient who will die. ayoko mangyaru yun..
"Patay na sya? Bumigay ba yung vital signs nya?" nag aalala kong tanong
"No doc. di po actually maganda yung heart beat nya natetake pa ng body yung gamot. pero po sa tulong nalang ngmachine. Ishashut down na po yung life support nya kasi wala pong nagclaim sa kanya. kaya po ganun ang mangyayari" Paliwanag ng nurse
"No. they can't do that" sabi ko at mabilis na bumababa sa Ground floor ng hospital. but wala sa dun. even sa emergency room wala din. asan sya.

"Excuse me. asan yung pasyente sa room 213?" tanong ko dun sa information desk.
"Doc. Nasa morge na po. Wala na pong nagclaim kaya po pinatanggal na yung life support . at hihintayin nalang kunin yung body ng mga kamag anak." Sabi nya . nanlumo ako. di ko kaya naganun nalang? biglang ganun? patay na sya? Buong araw akong wala sa kondisyon. Di ako muna tumanggap ng pasyente. pinacancel ko mga appointment ko. di ko alam pero gusto ko syang makita.

morning comes at sya padin ang naiisip ko. i decided na puntahan sya sa morge .
Im infront of the door. kaya ko to . lumapit ako sa pinto sumilip muna ako. andami nilaaaaa. san sya dito? sino ang mga to? kaya ko ba to? tumalikod ako at maglalakad na sana palayo ng naisip ko nanaman sya.
kaya ko to. naglakad ako papasok. inisip ko na mga pasyente ko lang to na natutulog. nakailan buklat ako ng kumot para makita ang mukha nila. pero di ko pa sya na kikita. sa huling kumot sya na ang nakita ko. namumutla at malamig na.
"Hi.." Mahina kong sabi. Ewan pero gumaan yung loob ko.
"Ano bang gagawin ko. Di na kita matutulungan" Kinakausap ko sya. totoo kinakausap ko sya. pero walang sagot akong natatanggap. mas ok na to kesa matakot ako pagsumagot sya diba. binihisan ko sya at imupo sa wheelchair.

"I don't know what im doing but please forgive me because i'll take you home" Nakaluhod ako sa harap nya. nakaupo lang sya sa wheelchir. tinakpan ko ng kaunti yung mukha nya at nilabas ng morge.
"Hi doc!" Bati sakin ng nurse na nakasalubong ko.
"Doc tulungan na po kita." Alok naman ng nurse nahinawakan na yung hndle ng wheelchair
"No. thankyou i can manage" Ngiti kong sagot at patuloy na tinutulak yung wheelchair
"Doc, san po kayo pupunta? tulungan ko na po kayo sakanya'?" Sabi naman ng guard ng makalabas kami sa garden

"Nako kuya ok na po. ako na gusto ko lang ipasyal yung pasyente ko" Tumatawa kong sagot.
Nang wala ng masyadong tao. tinakas ko na sya papuntang parking lot at sinakay sa sasakyan ko. On the way home tumawag ang secretary ko.
"Doc. may mga pasyente po kayo ng 1pm." sabi nya
"Cancel mo yan, masama pakiramdam ko" matipid kong sagot at end call agad. tinignan ko sya. Ganun pdin. iniisip ko ang gagawin ko.