Leonetta ~ Een Levensgevaarlijke Liefde

#15

'Ken je de Vargas'?' vroeg ik aarzelend. 'Dr.Vargas? Zeker. Dr. Vargas is een fantastische man.' 'Ze..de kinderen...zijn anders. Ze lijken nergens bij te horen op school.' Hermans boze blik verbaasde me. 'Wat is dat toch me die mensen hrr,' mopperde hij. 'Dr. Vargas is een uitstekend arts die waarschijnlijk in elk ziekenhuis ter wereld zou kunnen werken en tien keer zoveel kan verdienen als hier.' Hij sprak steeds harder. 'We hebben geluk dat hij hier werkt, geluk dat zijn vrouw in een kleine stad wilde wonen. Hij is een aanwinst, en die kinderen zijn goed opgevoed en beleefd. Ik had zo mijn twijfels toen ze hier kwamen wonen, met al die geadopteerde tieners. Ik verwachte dat we problemen zouden krijgen met hen. Maar ze zijn heel volwassen, ze hebben nog nooit overlast veroorzaakt. En dat kan ik niet zeggen van de kinderen van sommige mensen die hier al generaties lng wonen. En ze zijn heel hecht; als een echt gezin: om het weekeinde gaan ze kamperen... Maar omdat ze nieuw zijn wordt er over hen geroddeld.' Het was het langste verhaal dat ik Herman ooit had horen vertellen. Hij had blijkbaar ssn uitgesproken menig over wat de mensen zeiden. Ik krabelde terug. 'Ze lijken me erg aardig. Het viel me gewoon op dat ze weinig contact zoeken. Ze zijn allemaal heel aantrekkelijk,' voegde ik toe in een poging complimenteuzer te zijn. 'Je zou de dokter eens moeten zien,' zei Herman lachend. 'Het is maar goed dat hij gelukkig getrouwd is. Veel verpleegsters in het ziekenhuis hebben concentratie problemen als hij in de buurt is.' We zwegen weer gedurende de rest van het eten. Hij ruimde de tafel af terwijl ik begon met afwassen. Hij ging terug naar de tv, en toen ik klaar was met afwassen - geen vaatwasser - ging ik met tegenzin naar boven om mijn wiskundehuiswerk te doen. Ik voelde hoe er een traditir aan het ontstaan was. Die nacht was het eindelijk rustig. Ik viel snel in slaap, uitgeput. De rest van de week gebeurde er weinig. Ik raakte gewend aan de routine van de lessen. Aan het eind van de week herkende ik al een aantal leerlingen op school, ik wist lang niet alle namen. Bij gym hadden mijn teamgenoten al snel door dat ze mij geen bal moesten toespelen, en dat ze snel vóór me moesten stappen als de tegenstander gebruik probeerde te maken van mijn zwakheid. Ik bleef met liefde uit hun buurt. Leon Vargas kwam niet terug naar school. Elke dag wachtte il angstig af tot de rest van de Vargas' zonder hem de kantine binnen kwam. Dan kon in ontspannen aan de gesprekken deelnemen. Meestal ging het over het uitstapje naar het La Push Ocean Park over twee weken dat Broduey aan het organiseren was. Ik was uitgenodigd en had gezegd dat ik zou gaan, meer uit beleefdheid dan dat ik zo graag wilde. Stranden hoorden heet en droog te zijn.