Leonetta ~ Een Levensgevaarlijke Liefde

#34

Ik was volledig in shock. Ik keek voor me en zag Francisca, Lucinda, Federico en Diego in de Volvo stappen. Via zijn achteruitkijkspiegel waren Leons ogen op mij gericht. Hij zat zichtbaar te schudden van het lachen, alsof hij elk woord dat Andreas gezegd had, gehoord had. Mijn voet kroop naar het gaspendaal... een klein stootje zou geen van hen kwaad doen, maar alleen de glimmende zilveren lak beschadigen. Ik gaf gas. Maar ze zaten allemaal en Leon racete weg. Ik reed langzaam naar huis, voorzichtig, de hele weg in mezelf mopperend. Town ik thuis kwam besloot ik enchilada's met kip te maken voor het avondeten. De bereidingstijd was lang, zodat ik iets had om me mee bezig te houden. Terwijl ik de uien en pepers liet smoren ging de telefoon. Ik was bijna bang om op te nemen, maar het zou Charlie of mijn moeder kunnen zijn. Her was Camilla en ze was in een juichstemming. Broduey had haar na school opgewacht om haat uitnodiging aan te nemen. Ik juichte kort met haar mee terwijl ik in de pan roerde. Ze moest ophangen, want ze wilde Nadia en Lara ook bellen om het te vertellen. Ik stelde nonchalant voor dat Nadia, het verlegen meisje uit de biologieles, Maxim wel kon vragen. En Lara, een afstandelijk meisje dat me altijd negeerde tijdens de lunch, Andreas - ik had gehoord dat hij nog niet gevraagd was. Camilla vond het een geweldig idee. Nu ze zeker was van Broduey, klonk de echt oprecht toen ze zei dat ze wilde dat ik ook zou gaan. Ik vertelde mijn Lelystad-smoes. Nadat ik had opgehangen, probeerde ik me te concentreren op het eten; vooral op het snijden van de kip. Ik wilde niet nog een keer op de eerste hulp terechtkomen. Naar mijn hoofd tolde toen ik probeerde elk woord dat Leon gezegd had te analyseren. Wat bedoelde hij met dat het beter zou zijn als we geen vrienden waren? Mijn maag keerde zich om toen ik me realiseerde wat hij waarschijnlijk bedoelde. Hij had vast ik de gaten hoe geobsedeerd ik was door hem. Hij wilde me niet aan het lijntje houden... duw konden er zelfs geen vrienden zijn... want hij was totaal niet in mij geïnteresseerd. Natuurlijk was hij niet in mij geïnteresseerd, dacht ik boos met prikkende ogen - een verlate reactie op de uien. Ik was niet interessant. En hij wel. Interessant... en briljant... en misterieus... en perfect... en beeldschoon... en vermoedelijk ik staat met één hand een heel busje op te tillen. Oké, goed. Ik kon hem met rust laten. Ik zóú hem met rust laten. Ik zou mijn eigen opgelegde verbanning ik het vagevuur hier doorstaan, en hopelijk zou een universiteit in het zuidwesten of misschien op Hawaï me een beurs aanbieden. Ik richtte mijn gedachten op zonnige stranden en palmbomen terwijl ik de enchilada's vulde en in de over legde. Herman keek wantrouwig toen hij thuiskwam en de groene pepers rook. Dat was begrijpelijk - het dichtstbijzijnde fatsoenlijke Mexicaanse eten was waarschijnlijk te vinden in Zeeland. Maar hij was politieagent, al was het maar in een klein stadje, dus hij was dapper genoeg om een flinke hap te nemen. Hij leek het lekker te vinden. Het was grappig om te merken hoe hij me langzaam begon te vertrouwen in de keuken. 'Pap,' vroeg ik toen hij bijna klaar was. 'Ja, Vio?' 'Eh, ik wilde je zeggen dat ik volgende week zaterdag naar Lelystad ga... als je het goed vindt?' Ik wilde geen toestemming vragen, dat zou verkeerde verwachtingen scheppen, maar eigenlijk vond ik dat onbeschoft, dus plakte ik toch maar de vraag aan mijn mededeling vast. 'Waarom?' Hij klonk verrast, alsof hij zich niet kon voorstellen dat er iets was wat Emmeloord niet te bieden had. 'Nou, ik wil wat boeken kopen - de bibliotheek hier is erg klein - en misschien naar kleren kijken.' Ik had meer geld dan ik gewend was, omdat ik dankzij Herm aan geen auto hoefde te kopen. Niet dat die auto me geen vermogen an benzine kostte.

•••

Srry dat ik weer zo lang niet geüpload heb. Ik heb het nogal druk met school aangezien we aan het einde van het schooljaar zitten. Maar ik zal proberen zo vak mogelijk te updaten.

Xoxo