Leonetta ~ Een Levensgevaarlijke Liefde

#20

Meneer Banner kwam naar onze tafel, om te zien waarom we niets uitvoerden. Hij wierp over onze schouders en blik op ingevulde werkblad en kerk nog eens beter om de antwoorden te controleren. 'Zo, Leon, vond je niet dat Violetta ook een kans verdiende met de microscoop?' vroeg meneer Banner. 'Vio,' corrigeerde Leon automatisch. 'Overigens heeft ze drie van de vijf herkend.' Meneer Banner keek nu naar mij, zijnblik was sceptisch. 'Heb je dit onderzoek al eerder gedaan?' vroeg hij. Ik lacht schaapachtig. 'Niet met ui.' 'Blastula van een vis?' 'Ja.' Meneer Banner knikte. 'Volgde je in Maastricht het aangepaste lesrooster voor gevorderden?' 'Ja.' 'Tja,' zei hij na een korte pauze, 'ik denk dat het goed is dat jullie naast elkaar zitten.' Hij mompelde nog iets terwijl hij wegliep. Toen hij weg was, begon ik weer op mijn schrift te kliederen. 'Jammer hè, van de sneeuw?' vroeg Leon. Ik had het gevoel dat hij zichzelf dwong met te kletsen. Ik werd weer overvallen door paranoia. Het was alsof hij mijn gesprek met Camilla tijdens de lunch gehoord had en probeerde te bewijzen dat mijn indruk van hem niet klopte. 'Niet echt,' antwoorde ik eerlijk, in plaats van te doen alsof ik normaal was, zoals ieder ander. Ik probeerde nog steeds het stomme gevoel van achterdocht van me af te schudden en kon me niet concentreren. 'Je houdt niet van de kou.' Het was geen vraag. 'Of nattigheid' 'Emmeloord moet een moeilijke plek voor je zijn om te wonen,' zei hij peinzend. 'Je moest eens weten,' mompelde ik donker. Hij leek gefascineerd door wat ik zei, hoewel ik me dat niet kon voorstellen. Zijn gezicht leidde me zo af dat ik probeerde er niet langer naar te kijken dan absolute beleefdheid vereiste. 'Waarom ben je dan hiernaartoe gekomen?' Niemand had me dat gevraagd - niet rechtstreeks zoals hij deed, bijna eisend. 'Het is...ingewikkeld.' 'Ik ben een slimme jongen,' drong hij aan. Ik zweeg een tijdje en maakte toen de fout hem aan te kijken. Zijn donkere, gouden ogen brachten me in de war, en ik antwoordde zonder na te denken. 'Mijn moeder is hertrouwd,' zei ik. 'Dat kninkt niet zo ingewikkeld,' wierp hij tegen, maar hij was plotseling vol medeleven. 'Wanneer is dat gebeurt?' 'Afgelopen september.' Mijn stem klonk treurig, vond ik. 'En vind hem niet aardig,' nam Leon aan, zijn toon nog steeds vriendelijk. 'Nee, Alberto is okey. Te jong misschien, maar best aardig.' 'Waarom ben je dan niet bij hen gebleven?' Ik wist niet waarom hij zo geïnteresseerd was, maar hij bleef met doordringende ogen naar me staren, alsof mijn saaie levensgeschiedenis op een of andere manier van levensbelang was. 'Alberto reist veel. Hij is ptoffelsioneel honkbalspeler.' Ik glimlachte half. 'Is hij bekend?' vroeg hij, terug glimlachend. 'Niet echt. Hij speelt niet zo goed. Uitsluitend minior league. Hij wisseld vaak van club.' 'En je moeder heeft je hier naartoe gestuurd zodat ze met hem meekan.' Het was weer een conclusie, geen vraag. Mijn kin kwam een stukje omhoog. 'Nee, ze heeft me niet hier naartoe gestuurd. Ik heb mezelf gestuurd.' Zijn wenkbrauwen fronsten. 'Dat begrijp ik niet,' gaf hij en hij leek uitermate gefrustreerd daardoor. Ik zuchtte. Waarom legde ik hem dit uit? Hij bleef me duidelijk nieuwsgierig aanstaren. 'Ze bleef eerst bij mij, maar ze mistte hem. Ze werd ongelukkig...dus besloot ik dat het een goed moment was om wat tijd door te brengen met Herman.' Bij dat laatste klonk mijn stem mistoostig. 'Maar nu ben jij ongelukkig,' zei hij. 'En wat dan nog?' daagde ik uit. 'Dat lijkt me niet eerlijk.' Hij haalde zijn schouders op, maar zijn ogen waren nog steeds intens. Ik lachte cynisch. 'Heeft niemand je dat ooit verteld? Het leven in niet eerlijk.' 'Ik geloof inderdaad dat ik dat ooit eerder heb gehoord,' stemde hij droogjes in. 'Dus dat is alles,' zei ik, me afvragend waarom hij nog steeds zo naar me staarde. Zijnblik waarderend.