Pov Altijdmelvin
De volgende ochtend worden we vroeg gewekt door Theo. Hij heeft een tosti gemaakt voor ons, en terwijl we die opeten, brengt Theo Casper naar school. Een half uurtje later mogen we naar boven. De ochtendzon schijnt fel door het raam in onze ogen en eindelijk zien we weer iets anders dan een donkere kelder en een hotelgang met replica's van onze kamers. Na meer dan een maand komt dat je neus uit kan ik je vertellen. We worden in een limosine geduwd, met zwarte ramen zodat je er niet in, maar wel uit kan kijken. Daar zitten we minstens 2 uur. Als we uitstappen bevinden wij ons in een bos.
"Welkom" lacht Theo. Niemand zegt iets terug. "Wees niet bang, jullie hoeven niet in het bos te vechten, we gaan naar mijn arena" Iedereen kijkt elkaar verschrikt aan. Vechten?! "Kom maar achter me aan" Theo loopt voor ons uit en als een groep kleine kinderen volgen wij hem. Als ik zou willen kan ik nu de bosjes in duiken en wegvluchten. Maar dan zie ik dat er iemand achter me loopt. Het is de chauffeur. Helaas, ik moet toch doorlopen...
Geen 5 minuten later zijn we helemaal in het midden van het bos. Een grote, ronde koepel steekt boven de boomtoppen uit. Zou dat de arena zijn?
JE LEEST
The Youtube Game
Fanfiction'De deur slaat open. Keihard tegen de muur. Ik spring omhoog en kijk roerloos naar de man, die iemand voor zich uitduwt. Zijn mond is afgeplakt en hij heeft een blindoek om. Zijn handen zitten met touw aan elkaar. De man gooit hem neer. "Morgen moge...
