I Will Survive

Afscheid en de trein

Daarna gaat het heel snel. Ik loop langzaam naar voren en klim het podium op. Als ik in het publiek kijk zie ik Tess staan waarbij de tranen over haar wangen lopen. Ik loop  langzaam door naar het podium. Daar staat Anna al op me te wachten. "Kom verder." roept ze tegen me. Ik loop het trappetje op naar boven en meteen als ik boven ben pakt Anna mijn hand en houd die in de lucht.  "De eerste tribuut uit district 11!" Niemand klapt. Ergens hoor ik wat boe geroep maar niemand durft echt te protesteren na de opstand een paar jaar geleden toen er honderden mensen zijn vermoord. Maar toch geeft dat geroep me kracht. Alsof ze me zullen steunen. Ik weet er een klein glimlachje uit te persen net voor dat Anna verder gaat met de boete van de jongen. Anna grabbelde  in de grote boetebol en trok een papiertje. "Enko de Grauw." Een grote jongen rende met een grote grijns op zijn gezicht naar voren. Hij was de eerste uit district 11 die ik had gezien die het blijkbaar leuk vond om mee te doen. Enko stak zijn hand uit en ik schudde hem. "Graag een groot applaus voor de tributen uit district 11!" riep Anna, die alles blijkbaar heel leuk vond. Enko en ik werden naar binnen geduwd en werden meteen van elkaar gescheiden. Twee vredebewakers duwden mij een kamer in en deden de deur op slot. De kamer was behangen met een rood glinsterend behang met gouden details. Aan het plafond hing een kroonluchter en ik stond op een houten vloer. Er stond weinig in de kamer. Alleen een rood bankje die bekleed was met een fluwelen stof. Ik liep er naar toe en streek met mijn hand over de stof. Ik had nog nooit zoiets zachts gevoeld. Thuis zaten we meestal gewoon op houten banken.  Ik schrok op toen de deur open vloog en Tess, gevolgd door Kai en mijn vader binnen kwam rennen. Tess zag er verschrikkelijk uit. Haar ogen waren rood en opgezwollen en de voorste plukken van haar haar waren nat van de tranen. Ze knielde voor me neer en gaf me een envelop. "Van mama." Zei ze. "Er zitten briefjes in met boodschappen er op. "Elke dag mag je er eentje open maken, dan zijn we altijd bij je." "Kai en ik hebben er ook een paar briefjes in gestopt." Tess gaf me een kus op mijn voorhoofd en liep naar achter om plaats te maken voor Kai. De normaal altijd zo stoere Kai had ook moeite om zijn tranen in te houden en gaf me een knuffel. "Zorg dat je wint kleintje." Was het enige wat hij zei. Daarna kwam mijn vader. Ook hij gaf me net zoals Kai een korte knuffel terwijl hij "Mama zou trots op je zijn." In mijn oor fluisterde. Daarna kwam er een vredebewaker ze halen en was ik weer helemaal alleen in de kamer. 

Nadat de vredebewakers me weer naar buiten hadden begeleid reden we in een auto met geblindeerde ramen naar het station. Daar stond de meest weerzinwekkende trein voor ons klaar. De trein had een beetje dezelfde sfeer als de kamer waarin ik afscheid had genomen van Tess,Kai en mijn vader maar dan nog luxer en uitgebreider. Er waren 3 wagons waar ik in mocht komen. Een eetkamer waar een grote lange tafel stond waar de hele dag door de lekkerste dingen op stonden die ik ooit had gezien. Een zitkamer met een grote bank die bijna de hele wagon in beslag nam en een lege witte wand waar een tv scherm op kon worden geprojecteerd. Daarnaast stond ook nog een tafel met nog meer lekkere etenswaren. De derde wagon waar ik in mocht komen was mijn slaapkamer. Daar stond een groot bed in waar ik makkelijk met Tess en Kai in had gepast helemaal voor mij alleen. Een grote kledingkast helemaal gevuld met prachtige kleren en een badkamer. Mijn eigen wagon was alleen al groter dan ons huis in district 11. District 11. Ik besefte nu pas dat ik dat waarschijnlijk nooit meer zal zien. Ik zal nooit meer samen met Lynn en Nick in de boomgaarden werken. Nooit meer naast Tess in slaap vallen en wakker worden door de fluitende vogels. Nooit meer. Misschien moest ik me er bij neerleggen. Er was geen enkele kans dat ik tussen al die 16 jarige tributen zou winnen. Ik kon me alleen maar vasthouden aan dat kleine beetje hoop. 

'S avonds zaten we met z'n allen in de zitkamer te kijken naar de boete's van de andere tributen. Er waren districten waar ze nummers trokken in plaats van namen, een tribuut die zo te zien nog nooit van de hungergames gehoord had en tot mijn grote verbazing, tributen die blij waren dat ze mee mogen doen. Maar hoe ze allemaal getrokken worden interesseert me niet. Ik weet alleen dat er alleen maar sterkere en grotere mensen zijn dan ik en dat ik me heel goed vast moet houden aan dat zijde draadje dat hoop heet.