Bir tek mavimiz vardı ;
Mavinin en beyazında aydınlatırdın dalgalarımı,
Dalgalarımın karaya vurduğu en saf beyazlığa saklardım seni.
Gece ile birlik olduğundan bu yana
Fenerlerimin yol gösterdiği kadar göktesin.
Geceye boyun eğdiğimden beri
Ben ki deniz derdim kendime, karanlıkta boğuluyorum.
Gökyüzü dediğimin esirgediği her damlada
Umut dolu bir gemi kadar eksiliyorum!
Güzelliğimizi resmeden gündoğumuydu,
Ayrılığımızı şimdi ufuk çiziyor.
Korkaklığını yeryüzüne haykırıyor gündüz !
İstediğim bir maviye iki fırtına sığdırmaktı ...
Bırak bulutları da derinlerime ağlasınlar
Belki yağmur benden aldıklarını
Yeniden bana akıtır ...
