Ölüme 1 dakika kala

BÖLÜM 6

Soğuk gece karanlığında nefes nefese kalmıştım. Ciğerlerime çektiğim soğuk hava zehirliyordu beni. Koşuyordum. Kaçıyordum. Karanlıktı. Yalnızdım. Onu görmüştüm. Benden birşeyler istiyordu. Karanlık ormanda attığım her adımda bastığım kuru yaprakların çıkardığı ses beynime işliyordu. Kulaklarımı cırmalıyordu. Gökyüzünde tek bir yıldız yoktu. Bulutların arkasına saklanmıştı ay. Şuanda tek ışık kaynağım oydu. Koştukça yoruluyordum. Bacaklarımda derman kalmamıştı. Bana git gide yaklaşıyordu. Gülüşünü duyuyordum. Onun bana acıyarak güldüğünü duyuyordum. Damarlarımda ki kan donmuş gibiydi. Nefesim kesilmek üzereydi. Gücüm kalmamıştı.

Nefes nefese uyandım. Çok terlemiştim. Ellerimi saçlarımın arasına geçirerek kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Kalbim hızlı atıyordu. Kafamı çevirip pencereye bakmak gibi bi hata yapmıştım. Eve gelir gelmez çarşaflarla kapattığım pencerenin çarşafları yere düşmüştü. Bu gayet normaldi fakat yere düşmeleri için hiçbir etken yoktu. Sadece dışardan birşey uygulanarak düşebilirlerdi. Ve ben onlara dokunmamıştım bile. Yatağımdan kalkıp ışığı açtım. Etraf aydınlanınca rahatlamıştım. Çarşaflarla pencereleri tekrar kapatmak için pencerenin yanına gittim. Dışarısı karanlıktı. Görünürde hiçbir şey yoktu. Bu daha da ürkütücüydü. Bu boş karanlığa bakmanın verdiği rahatszılıktan dolayı hızla çarşaflarlı pencerenin kenarlarına astım. Bu kez bir sorun çıkmaması için daha sıkı bağladım. Yatağıma oturdum. Tek başımaydım ve korkuyordum. Gördüğüm "kabus"un etkisinde kalmıştım. Çok anlamsızdı. Rüyamda yine çalan saatin sesiyle uyanır bu kez onu parçalamak için aşağı iniyordum. Ve gördüğüm şey karşısında şok geçiriyordum. Karanlık gölgeler vardı. Heryerde. Evin içinde sanki bir sis veya dumana benzer şeyler vardı. Ormana koşmuştum. Kaçıyordum sürekli. Gidecek yerim yoktu.

Aslında şuan bulunduğum durum tam da öyleydi. Tüm gün bomboş evde tektim. Sıkılıyordum ve buda yetmezmiş gibi korkmaya başlamıştım. Bugün gördüğüm o koşan adam ya bana zarar vermeye gelirse diye düşünmekten kendi kendimi yemiştim. Ve o çarşaflar nasıl düşmüştü. Bu olanları aklım almıyordu. Bunların hepsi babamın suçuydu ve belki de bunları kasıtlı olarak yapıyor olabilirdi. Beni korkutmak, delirtmek falan mı istiyordu.

Buraya geldiğimden beri yaşadıklarım saçmalıktı. Ben korkmazdım. Korkmayacaktım. Burda tektim ve içeri kimse giremezdi. Kapı sağlamdı ve yatmadan önce kitliyordum. Bugün o gördüğüm adam benimle arkadaş olmak için yanıma gelmek istemişti belkide. Eğer bana zarar vermek istese çoktan yapabilirdi.

Bunları düşündükçe rahatlıyordum. Yoksa kendimi mi avutuyordum diye düşündüm. Ama herşeye iyi tarafından bakacaktım. Dedemin anlattıklarından hatırladığım kadarıyla kasabada ki herkes iyi geçinidrdi. Kötü insanların olduğu biryer olsa babam beni göndermezdi.

Bunları düşünürken uykum geliyordu. Işığı kapatıp hemen yatağıma koştum. Karanlıktayken kendimi güvende değil gibi hissediyordum. Ama şunu iyi biliyordum; ışık açıkken bile göremeyeceğim şeyler vardı. Bunu hissediyor gibiydim. Sanki bu evde yalnız değil gibi. Bunları düşünmek içimi karartırken çok geçmeden uyudum.
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Kahvaltıdan sonra banyoya gidip küveti doldurdum. Buraya geldiğimden beri yaşadığım gerginliklerden sonra belkide kendimi sıcak bir duştan mahrum bırakmamalıydım. Kıyafetlerimi çıkarıp sıcak suyun tenime deymesine izin verdim. Kafamı yaslayıp biraz gözlerimi kapattım. Yaşadıklarımı düşündüm. Acaba abartıyor muydum? İlk defa böyle bir yerde yalnız kalıyordum ve belki de korkmuş hissetmem normaldi. Ben bunları düşünürken biraz daha rahatlamıştım. Banyodan çıkıp kıyafetlerimi giydim. Bugün dışarı çıkıp evlerde insan olup olmadığına bakacaktım. Zaten kasabada içinde yaşamaya müsait yaklaşık 15 ev vardı. Diğerleri çoktan terkedilmiş ve yıkılmaya yüz tutmuş evlerdi. Bende bu evleri gezecektim ve arkadaş edinmeye çalışacaktım. Bunun kötü olacağını sanmıyordum. Ne zararı olabilirdi ki?

1-2 saat sonra evden çıktım ve biraz tedirgin bir şekilde dolaşmaya başladım. Etraf sessizdi. Yavaş yavaş alışmış olduğum bir sessizlik. Adım seslerim kulaklarımda tekrar ediyordu. 7 kapı çaldım ve hiçbirinden cevap alamadım. Umudumu şimdidem yitirmiştim ta ki 2 katlı beyaz, güzel ve bakımlı görünen evin kapısı gıcırdayarak açılana dek...