GÖKYÜZÜ

- Kelebekler.. -

"Mira seni geberteceğim. Duydun mu beni? " bir iki adım arkamdan söylenerek geliyordu Nil.
Durdum ve bana yetişmesini bekledim. Yetiştiğinde yürümeye devam ettik. Derin bir nefes alarak konuşmaya başladım.
"Nil, o çocukla olan saçma olayları sana anlatsam ne farkedecekti, anlatmasam ne farkedecekti? Aramızda bir şey olamayacağına göre, boşverelim gitsin. "
"Saf mısın Mira? Çocuğun yaptığı hareketler, konuşma şekli, bakışları bile farklı. Bunu fark edemediğini söyleme bana." dedi tek kaşını kaldırarak.
Biraz düşündükten sonra:
"Saçmalık, ne olabilir?" dedim kaşlarımı çatarak.
"Bilemiyorum. Bu ilk görüşte aşk gibi saçma sapan bir şeye benzemiyor. Sanki seni çok önceden beri tanıyor gibi. Öyle bakıyor." dedi o da düşünceli haliyle.
"Öf Nil, görende insan sarrafısın sanır." dedim onun bu söylediklerine gülerek.
Kaşları çatıldı.
"17 yıldır insan içindeyim kızım. Bende bir şeyler biliyorum herhalde."
"Tabi canım." dedim gülmeme devam ederek.
Nil ile okuldan çıkmış, evlerimize doğru gidiyorduk. Birazdan ileride ki caddede yollarımız ayrılacaktı.

"Bak, bir iki haftaya kalmaz bunun kokusu çıkar. O zaman görürsün haklı mıyım, haksız mıyım." dedi kendinden emin halde.
Yol ayrımına gelince durduk.
"Kendini kandırmaktan başka bir işe yaramaz bu söylediklerin." dedim ve öptüm yanağından.
"Okuduğun kitaplar yüzünden hayallerin çok geniş Nil. Gerçek hayattayız. Güzel şeyler bizim başımıza gelmez. Hele aşk, sanmıyorum." dedim gülümseyerek.
"Ah be güzelim. Bu kadar umutsuz olman beni üzüyor." diyerek sarıldı bana. Bende kollarımı ona doladım.
"Belki de dediğin gibidir. Ben umutsuzumdur. " dedim doğru olmasını umarak.
Kollarımızı ayırdık ve o kendi evine doğru, ben de kendi evime doğru ilerledim.

"Mira!" diye adımın seslenildiğini duydum. Bir erkek sesi. Adımlarımı durdurdum ve arkama döndüm. Uzay?
Bana doğru geliyordu. Birkaç adım da yanıma ulaştığında gözlerimi kısarak:
"Adımı nereden biliyorsun?" diye sordum.
Afallayarak bir süre baktı bana.
"Arkadaşın sana seslenirken duymuştum." dedi ellerini ceplerine koyarak.
Kaşlarımı kaldırdım.
"Ee?"
"Ne eesi?" dedi suratıma bön bön bakarak.
"Bir şey mi söyleyecektin?"
Ellerini ceplerinden çıkardı ve kafasını salladı.
"Ah evet. Seninle yürüyebilir miyim, diye soracaktım."
"Senin de evine bu yönden mi gidiliyor?" diye sordum.
"Ne evi? Ha evet evet. Benim de evim bu yönde. " dedi elini boynuna koyup.
"Pekâlâ," dedim ve bu şüpheli halini süzdüm. "Yürüyebiliriz." dedim daha sonra. Bu cevabımı beklemediğinden kaşları kalktı hafifce. Omuz silktim. Yürüyecektik sadece. Bunu sorun etmeme gerek yoktu.
Yüzünde ki oluşan gülümseme ile:
"Buyrun o zaman. " diyerek eliyle ilerlemem için yol verdi.

Birlikte on beş dakikalık evime doğru yürümeye başladık. Bazenleri minibüs ile giderdim, o da çok yorgun olduğum zamanlar. Ama yürümek en iyisiydi. Hem sağlık bakımından, hem psikoloji bakımından beni rahatlatıyordu.

"Sana bir şey göstermek istiyorum, eğer istersen." dedi Uzay, sessizliği bozarak.
Ona doğru çevirdim bakışlarımı.
"Ne? Şimdi mi? Ne göstereceksin?" diye sorularımı sıraladım.
Elimi tuttu. Kaşlarımı çatarak birleşen ellerimize baktım. Beni çekiştirdi.
"Bak, oradalar." dedi heyecanlı çıkan sesiyle.
Onun baktığı yere baktım. Beni, büyük bahçesi olan bir evin oraya doğru götürüyordu.
"Kimler oradalar?" dedim anlamayarak.
"Şşş," diyerek bana dönüp bir anda parmağını dudağıma kapattı.
Gözlerimi kırpıştırdım şaşkınca.
"Sessiz ol." gözlerini benden çekip önüne döndü.
Evin arka bahçesinde ki aralıklı demir kapısına, başını araya yaklaştırarak baktı.
Bende yaklaştım onun yaptığı gibi. Etrafa bakındım. Uçuşan kelebekleri görmem ile ağzım bir karış açıldı. Bir sürü kelebek vardı ve karşımda ki manzara o kadar güzeldi ki.