Günler geçiyor , bizide sürüklüyor . Sahi buna yaşamakmı deniyor? İhtimaller üzerine olan düşüncelerimin sesini kimsemi duymuyor? Yorgunluktan çökmüş ruhumu ve bedenimi kimsemi görmüyor? Sanki ses geçirmeyen ve kimsenin görmedigi bir kutunun içinde yaşıyorum . Gülüşlerimi gerçek sanıyorlar , hayatım gayet güzelmiş diye biliyorlar . Gerçi gerçeği bilseniz ne olurduki ? Bi bok olmazdı . Nerden bakarsan bak bir çıkmaz sokak . Ya o sokağı açacaklar , ya da orada öleceğiz . Çıkmaz olduğunu bildiģimiz sokağa girdik biz sevgimizden . Yine yarım bıraktılar . Yaşanacak çok şey varken kalabalık bir trafikte yolun ortasına bıraktılar . Seni israf ediyorlarya , ben her bir zerrene muhtaçken , koyuyor be adam çok koyuyor . Sen gör beni . Ne kadar özlediğimi acı çektiğimi ölmeyi beceremediğimi . Benim resim defterim vücudum oldu bu aralar . Ne zaman bir şey çizmek istesem elimde makas çiziyorum . Gör yaralarımı be adam gör senin acını başka acılarla kapatmaya çalıştığımı . Göz göze geldiğimiz anlar uyuşturucu gibi geliyor . Bütün acılarım birden yok oluyor . Bak gözlerime adam bak ki bende sıyrılayım şu acılarımdan .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İçimdeki Acı
Chick-LitRuhunuzdaki kırgınlıkların sessizliğe bürünmesiydi acı . Kimsenin anlamayacağını anladığınız andaki tükenişinizdi acı . Anlatamadınız , anlamadılar .
