Acı,sadece acı. Uzun zamandır hissettiğim tek şey. Ne kadar zamandır buradayım bilmiyorum. Burada zaman diye bir kavram var mı onu bile bilmiyorum. Sadece acıyı biliyorum.
Tam olarak nasıl bir işkenceden geçtiğimi bilmiyorum. Acıyı iliklerime kadar hissetsemde bedensel bir varlığım olmadığının farkındayım. Hayalimde tasvir ettiğim genellikle kollarımdan zincirlerle bağlanmıs bir şekildeyken başımdan aşağı dökülen lavlar. Bu gerçek olabilirdi ancak küçük bir püruz var;benim kollarım yok.
Uzun zaman önce -ya da bana uzun gelen bir süre önce-öldüm. O zamandan beri buradayım. Cehennemde.
Yıllarca farklı hikayelerde farklı farklı tasvir edilmiş cehennemi okudum. Oysa gerçek onlardan çok daha farklıymış.
Burada tam olarak düşünebildiğiniz bir benliğiniz yok. Acıyı hissedebileceğiniz bir bedeniniz ya da sizi birkaç saniyeliğine buradan koparabilecek güzel hatıralarınız. Hayır,onlar aşağıda kaldı. Burada sadece acı var. Hatalarımı hatırlıyorum bazen. Geçmişteki acılarımı. Umutsuzca sıkı sıkı tutunuyorum onlara. Daha çok acı çekmem için ne kadar aşağılık olduğumu hatırlamam için zihnimden özenle seçilmiş can yakıcı hatıralarıma buradan birkaç saniyeliğinede olsa kaçmak için tutundum hala da tutunuyorum en umutsuz en çok acı veren hatıralarıma buradan birkaç saniyeliğine kaçmak için tutundum hala da tutunuyorum en umutsuz en acı verici hatıralarıma.
Ne kadar can yakıcılarsa o kadar uzun sürüyor buradan kaçış biletlerim. Ne kadar yaş akarsa artık var olmayan gözlerimden o kadar sık çıkıyorlar karşıma. Özellikle bir tanesi var ki... Kendimi sürekli tekrar tekrar o anı yaşıyormuşum gibi hissetmemi sağlayacak kadar canlı bir şekilde gözlerimin önünda beliren o sahne...
Daha düşünmeye başladığım an tekrardan oraya doğru çekildiğimi hissettim. Gözlerimin önünde yeni bir sahne başlar ve acı yavas yavaş azalırken yapabileceğim tek bir şey vardı;beklemek ve acı tekrar başlayana kadar hatıralarıma tutunmak. Ben de bekledim. Öldüğüm ve buraya geldiğim güne dönmeyi bekledim.
