RUH KİMLİĞİ

* 1.BÖLÜM *

Merhaba arkadaşlar öncelikle bu kitabı tek kişi değil 2 yakın arkadaş yazıyoruz. İkimizinde farklı fikirleri vardı bizde bu iki fikri bir araya getirelim dedik umarım beklentilerinizi karşılayabiliriz. Bir farklılık olsun, 2 yazar olsun dedik ve ortaya böyle birşey çıkardık. Dileriz ki ileri de çok daha güzel bölümler olsun ve sizin gibi okuyucular. Ve buyrun ilk bölüm iyi okumalar

Ruhumun en eşsiz yaşantısından bedenimin ona sahip çıkamayışı beni günden güne bir karanlığa sürüklüyor.Daha yaşanacak ve bitecek herşeyi ben başlamadan bitirdim. Gündüzü gece yapan sabahın karanlığıyım...

Hiç... benim için en iyi tanım bu olurdu heralde HİÇLİK... ne yapıyorum neredeyim kiminleyim bilmiyorum.sahi ben kimim? Hayatımda öyle bir yerdeyim ki ben bile ne yaptığım farkında değilim.sanki ruhum beni ele geçirmiş canı ne isterse onu yapıyor beni ordan oraya sürüklüyor...Ruhum aklımı, kalbimi, vicdanımı, mutluluğumu, içimdeki çocuğu tek bir komutuyla yerle bir ediyor.ben daha doğrusu ruhum tam bir kayıp bir vaka.Ve ben ruhumu siyahın karanlığından kurtaramıyorum.Çünkü ruh siyahlar içinde...

Merdivenlerden inerken gözyaşlarımı tutmakta zorlanıyordum.. lanet olası yine aynı yerdeyim.Aynı hastane aynı doktorlar aynı hemşireler aynı acıyan bakışlar ve o iğrenç hastane kokusu...hastanenin kapısından kendimi dışarı atmamla gözümden yaş akması bir oldu hemen gözlerimi sildim.Hayır! burda olmazdı olmamalıydı artık insanların bana acıyan gözlerle bakmasını istemiyordum.

­­-''Victoria! bekle!!''

Babamın sesini duymamla yürüyüşüm arttı hatta koşmaya başladım.Artık ne onu ne de annemi istiyordum.Beni anlamaları,bana destek çıkmaları gerekirken onlar tabiki beni dinlemeyip doktorların beni günden güne mahvetmelerine göz yumuyorlardı.

-''Kızım! dur bekle!!''

-''Beni rahat bırakın artık!!!''

Bileğimde hissettiğim el ile koşmam durmuştu babamın elinden kurtulmak için çırpınıyordum artık.

-''Victoria sana dur dedim!!''

-''Ya istemiyorum! ne seni ne de annemi ikinizide hayatımda görmek istemiyorum!! o yüzden bırak beni!!!''

-''Ne demek sizi hayatımda istemiyorum ya biz senin anne ve babanız!! Düzgün konuş!!''

-''Ne anladıysan o BABA defolup gidin hayatımdan ne yaptığınız umrumda bile değil''

-Victoria sinirlenmeye başlıyorum ama yeter bu kadar saçmalık yürü geri gidiyoruz''

-''Hayır hiçbir yere gelmiyorum.Sizi istemiyorum diyorum bunun neresini anlamıyorsunuz.Bu kadar yüzsüz olmayın!!''

Yanağımda hissettiğim bir elle birlikte şiddetle artan bir ağrı bir sızı...Babam bana az önce ilk defa tokat atmıştı evet doğru duydunuz babam bana ilk defa tokat atmıştı.Aynı hızla sol elimde yanağıma gitti.Çok sert vurmuştu ve eminim ki beş parmağının da izi çıkmıştır öyle bir ağrı...

Yavaşça başımı kaldırdım ve babama doğru baktım yüzünde öyle bir ifade vardı ki sanki kararsız kalmış gibiydi.bir tarafı bana tokat attığı attığı için pişman gibiydi bir tarafı hala sert tavrını koruyor gibiydi.Bu gözlerinden anlaşılıyordu.Ama ben onu asla affetmiyecektim şuana kadar bana tokat atmamış olan babam an itibariyle bana bir ilkimi yaşattı herşeyin bir ilki vardır diye buna diyorlar heralde.Ve ben buna inanmak istemiyordum...

Babamı arkamda bırakarak koşmaya başladım ve aynı anda da ağlamaya... koşuşum gittikçe artıyor ve gözyaşlarımdan dolayı önümü göremez oldum. Ve yalpalayarak düştüm.Nerede olduğumu bilmiyordum ta ki yan tarafımda korna sesini duyana kadar ve o an anladım ki yolun ortasında yere düşmüş, saçı başı dağınık, salya sümük ağlayan, bir adet Victoria buldum.