Saved.

-Άσε με να πεθάνω-

Έβαζα την λεπίδα από το ξυραφάκι όλο και πιο βαθιά στο δέρμα μου. Ο πόνος αυτός με έκανε να ξεχνάω τον εσωτερικό πόνο. Ήταν κάτι σαν φάρμακο...Έβλεπα το αίμα να κυλάει αλλά δεν με ένοιαζε. Γιατί δεν είναι αδυναμία αυτό αλλά δύναμη που μπορείς να χαράξεις την δική σου πονεμένη ιστορία στο ίδιο σου το σώμα. Έτσι κάθε φορά που θα τις βλέπω θα θυμάμαι. Θα θυμάμαι ότι με πλήγωσαν και με άφησαν. Θα θυμάμαι όσους με άφησαν όταν τους χρειαζόμουν..Έτσι είναι όμως οι άνθρωποι, απλά αγαπάνε να ξεχνάνε τόσο εύκολα..

Πήρα μια πετσέτα και σκούπισα τα αίματα από το χέρι μου. Ο πόνος δυνάμωνε πιο πολύ αλλά προσπαθούσα να τον αγνοήσω,συνεχίζοντας αυτό που έκανα.

Άκουσα την πόρτα να τρίζει και ξεπρόβαλε ο Κρίστιαν..Πήδηξα τρομαγμένη στο κρεβάτι μου και κουλουργιάστικα στην άκρη του κρεβατιού μου..

Ήταν ο Κρίστιαν ηρέμησε.

Πάλι. Πάλι με έσωσε. Δεν θέλω. Δεν θέλω κάθε φορά που προσπαθώ να δώσω ένα τέλος σε όλα αυτός να δίνει την αρχή. Θέλω να πεθάνω. Στα χέρια του. Το αίμα μου να καλύπτει τα πάντα. Να βλέπω την απόγνωση στα μάτια του. Βλέποντας εμένα να καταρρέω..Γιατί δεν με αφήνει απλά να πεθάνω; Τι νόημα έχω; Δεν έχω τίποτα να με κρατάει εδώ. Γιατί όλο είναι αυτός που με σώζει;

"Άλι όχι πάλι "άκουσα την απελπισία στην γνωστή βραχνιασμένη φωνή του

Δεν απάντησα.

"Έλα εδώ"είπε και πήρε την πετσέτα, χαΪδεύοντας τις πληγές μου για να φύγει το αίμα. Εγώ έκανα ένα μορφασμό, ως ένδειξη πόνου και εκείνος έκανε πιο απαλές κινήσεις. Γιατί με φρόντιζε τόσο;

Για μια στιγμή σαν να ξέχασα για λίγο τον πόνο. Είχα αφοσιωθεί στο άγγιγμα του. Με έκανε να ανατριχιάζω. Έκλεινα τα μάτια μου και άφησα να με περιποιηθεί όπως μόνο αυτός ξέρει..

"Δεν θέλω να ξανά κάνεις τίποτα τέτοιο" λέει θυμωμένα. Γιατί θύμωσε; Κακό σε εμένα έκανα..

Εγώ όμως δεν του απάντησα, απλά κοιτούσα κάτω.

"Άλι κοίταξε με" λέει και με το δάχτυλο του σήκωσε το πηγούνι μου, με αποτέλεσμα να τον κοιτάω κατάματα.

Τόσο μα τόσο όμορφα μάτια. Σκέφτηκα

"Μου υπόσχεσαι ότι δεν θα ξανά κανείς κάτι τέτοιο; " με ρωτάει έντονα, θαρρείς και νοιαζόταν 

Όχι,όχι δεν μπορεί να νοιάζεται. Κανείς δεν νοιάζεται.

"Ναι"είπα συνεχίζοντας να τον κοιτάζω όπως και αυτός.