Saved.

-Κραυγές-

Οι δαίμονες μου συνέχιζαν το δικό τους παιχνίδι μέσα στο κεφάλι μου. Δεν άφηναν το μυαλό μου να ηρεμήσει από τις χθεσινές αναμνήσεις.

Κραυγές.

Άκουγα ξανά και ξανά τις ίδιες κραυγές..

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου μήπως τις έδιωχνα. Ήξερα ότι ένας μικρός υπνάκος θα με γλίτωνε από όλο αυτό το βασανιστήριο.

Κρύος αέρας με χτύπησε κάνοντας τα μαλλιά μου να ανακατευτούν. Έμπαιναν μπροστά στο πρόσωπο μου και εγώ απλά προσπαθούσα να τα διώξω προς τα πίσω.

Δεν καταλαβαίνω. Γιατί δεν βλέπω τίποτα παρά μόνο ένα μακρύ δρόμο βυθισμένο στο σκοτάδι!

Στην προσπάθεια μου να περπατήσω ένιωσα παράξενα. Κάθε φορά που έκανα ένα παραπάνω βήμα, τα πόδια μου μάτωναν.

Σταμάτησα για ένα δευτερόλεπτο και κοίταξα τις γυμνές πατούσες μου. Ήταν γεμάτη με μικρά αγκάθια. Δηλαδή τόση ώρα περπατούσα πάνω σε αυτά; Πως είναι δυνατόν να μην πόνεσα έστω και λίγο;

Αγνόησα το θέαμα αυτό και αύξησα το βήμα μου. Αυτός ο δρόμος δεν είχε τελειωμό. Μου φαινόταν ότι περπατούσα άσκοπα..

Ξανά κραυγές.

Κραυγές ακουγόταν από παντού..

Το μυαλό μου ένιωθα πως θα σπάσει. Όμως ένιωσα ένα άγγιγμα στον λαιμό μου.

"Κρίστιαν;" ψέλλισα αντικρίζοντας τον. Ήταν όπως πάντα ο πιο γοητευτικός, με χαρακτηριστικά ενός αγγέλου.