Saved.

-Φόβος-

Σημαντικό:
Επειδή αποφάσισα να συνεχίσω την ιστορία μου μετά από πολλούς μήνες. Καλό θα ήταν να διαβάσετε από την αρχή την ιστορία για να την θυμηθείτε.

Θα περιμένω τα σχόλια σας για να δω αν θα την συνεχίσω.

"Σε παρακαλώ άνοιξε μου" ακούω την γλυκιά φωνούλα να λέει πίσω από την πόρτα

"Γιατί να σου ανοίξω;" την ρωτάω δύσπιστα

"Με κυνηγάνε και πονάω" ακούω ξανά να λέει απεγνωσμένη

"Σε χτύπησαν;" ρωτάω αλλά απάντηση δεν παίρνω

 Να ανοίξω άραγε την πόρτα και να την εμπιστευτώ; Δεν έχουν γίνει και λίγα αυτό τον καιρό..

Από την φωνή της καταλαβαίνω ότι είναι ένα κορίτσι σε μικρή ηλικία. Εάν όμως είναι απάτη για να της ανοίξω;

"Με ακούς;" ρωτάω δυνατά αλλά απάντηση δεν παίρνω

Άνοιξε την πόρτα στο κοριτσάκι. Μπορεί να έπαθε κάτι κακό..

Ακούω να λέει το υποσυνείδητο μου μες στο κεφάλι μου.

"Ένα, δύο, τρία" μουρμουρίζω και ανοίγω την πόρτα απότομα. Το θέαμα μπροστά μου με σοκάρει. Ένα μικρό κοριτσάκι είναι ξαπλωμένο στο πάτωμα. Το άσπρο της φόρεμα είναι γεμάτο αίμα.

Πάω κοντά της για να δω αν ζει. Τοποθετώ το αυτί μου στο σώμα της για να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς της.

Τακ, τακ, τακ..

Είχε χτύπους. Άρα ζει..

Με γρήγορες κινήσεις την πείρα στα χέρια μου και μπήκαμε στο σπίτι.. Όσο πιο γρήγορα μπορούσα την άφησα απαλά στον καναπέ, για να πάω να κλειδώσω ξανά την πόρτα.

Όσο πιο πολύ την κοιτούσα τόσο πιο πολύ φρίκαρα και δεν ήξερα τι να κάνω. Ποιος μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο σε ένα μικρό κοριτσάκι; Τι κακό θα μπορούσε να προσφέρει ένα αθώο κορίτσι;!

Κάτι συμβαίνει εκεί έξω. Κάτι πολύ κακό και έπρεπε ο  Κρίστιαν να μου εξηγήσει επιτέλους..

Το χέρι μου αυθόρμητα άγγιξε το μάγουλο της.

Μακάρι να είναι καλά.

Έλεγα ξανά και ξανά στον ευατό μου..

Ξαφνικά τα μεγάλα πράσινα μάτια της συναντούν τα δικά μου. Έβλεπα τον φόβο στα μάτια της και ένιωσα την ανάγκη να την καθησυχάσω.