Margot

Μερος 4

Οι μερες περνουσαν βασανιστικα,πανω απο εκατο τηλεφωνηματα επρεπε να ειχαν γινει χωρις καμια απαντηση και κανενα στοιχειο.
Κανενας δεν ηξερε τι ειχε συμβει,που ειχε παει...
Το προσωπο στο καθρεφτι αγνωστο.
Μια κοπελα με ατημελητα καστανοξανθα μαλλια,μαυρους κυκλους,θλιμμενο βλεμμα.
που εισαι; , σκεφτηκα
Ξαφνικα,το κουδουνι χτυπησε,περιεργο δεν ειχα ποτε επισκεψεις...
Κατεβηκα τις σκαλες και ανοιξα τη πορτα
Η Κιμπερλι,ευτυχως!
Η Κιμπερλι ειναι το ατομο που θα ειναι παντα εκει για να σε παρηγορησει να σε ακουσει και να σου δωσει συμβουλες,αν και με την ζωη της δεν τα παει και τοσο καλα...
Πες τα ολα μικρη!! φωναξε καθως μπηκε γρηγορα στο σπιτι,εκατσε στο καναπε διπλα στο πετρινο τζακι
Θες να πιεις κατι ή να φας; τημ ρωτησα αδυναμα
Αστα αυτα και μιλησε μου!Γιατι δεν μου το ειπες κατευθειαν και επρεπε να το μαθω απο αλλους; ειπε φωναζοντας
Εκατσα διπλα της κρατοντας ενα τεραστιο απαλο μαξιλαρι,αρχισα να κλαιω και με πηρε αγκαλια,το μονο που καταφερα να πω ειναι οτι τον αγαπαω
Μετα απο ωρα, της ειπα τα παντα,για την τελευταια νυχτα μου μαζι του,για την εξαφανιση, για τις αποτυχημενες προσπαθιες τις αστυνομιας,ολα.
Η Κιμπερλι ηταν η μοναδικη μου φιλη,το μοναδικο ατομο που ειχα περα απο τον Στιβεν
Εχω χασει τους γονεις μου σε τροχαιο πριν απο πολλα χρονια και η Κιμπερλι ηταν εκει,μαζι μου να με καθησυχαζει,οτι ο πονος θα περασει,οτι ολα θα περασουν...
Ηταν εκει οταν εκανα αποπειρα αυτοκτονιας λιγο καιρο μετα το τροχαιο....Αν δεν ηταν αυτη δεν θα ζουσα. Δεν θα ειχα αυτο το σπιτι,αυτη τη καριερα στο χωρο της λογοτεχνιας, δεν θα γνωριζα τον Στιβεν τεσσερα χρονια πριν οταν ειχαμε βγει με κατι αλλα παιδια απο τη σχολη.
Πρεπει να φανεις δυνατη Μαργκοτ, μου ειπε
Ποσες φορες φορες το ειχα ακουσει στο παρελθον
Αφησα την Κιμπερλι για λιγο και βγηκα να παω μια βολτα στο δασος,ειχα αναγκη απο λιγο καθαρο αερα. Το γεγονος οτι δεν ημουν πια μονη απαλυνε λιγο τον πονο.
Ο καιρος ειχε αλλαξει,το κρυο ηταν τσουχτερο,τα λουλουδια μαραμενα. Ακομα και ο καιρος και η φυση ηταν καταθλιπτικη.
Καθως γυριζα στο σπιτι μετα απο αυτη τη μικρη βολτα,ενιωσα μια παρουσια απο πισω μου,σαν καποιον να με κοιταζει,να με ακολουθει. Ο φοβος κατεκλυσε το κορμι μου ποιος μπορει να ηταν;
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ; ρωτησα
Προφανως,δεν πηρα απαντηση, Ενιωθα ομως οτι καποιος με κοιταει,η παρουσια ηταν ακομα εκει.
Αρχισα να τρεχω μεσα στο δασος, ηλπιζα να μην με ακολουθουσε,οτι εμεινε πισω,οτι τα παρατησε,ακομα καλυτερα να ηταν ολα στη φαντασια μου.Λογικα,το ειχα χασει.
Μπηκα στο σπιτι και φωναξα την Κιμπερλι,δεν πηρα απαντηση,ανεβηκα πανω,ουτε εκει ηταν.
Κατεβηκα στο σαλονι και εκατσα διπλα στο τζακι να ζεσταθω,αρχισα κλαιω.
Ακουσα βηματισμους,καποιος ηταν στη πορτα.Παγωσα απο το φοβο μου,δεν προλαβαινα να κρυφτω.Η πορτα ανοιξε.Εκλεισα τα ματια και αρχισα να κλαιω ξανα.
Μαργκοτ;;; γνωστη φωνη.Μα ναι,η Κιμπερλι!!
Σηκωθηκα και πηγα προς το μερος της με τα δαρκυα να τρεχουν στα κοκκινα μαγουλα μου
Που ειχες παει;; της φωναξα
Μαργκοτ δεν σε καταλαβαινω τι εγινε; Γιατι κλαις τι συνεβει οσο ελειπα; με ρωτησε
Κοντεψα να πεθανω καποιος ηταν στο δασος και εσυ,εσυ ησουν εξω θα μπορουσες να ειχες παθει κατι,να σε ειχε βρει.... ειπα με λυγμους και την αγκαλιασα σφιχτα.
Η Κιμπερλι χαμογελασε και μου χαιδεψε τα μαλλια
Μικρη μου Μαργκοτ,ηρεμησε δεν συνεβει τιποτα απο ολα αυτα,ανεβα πανω κανε ενα ζεστο μπανιο και πηγαινε για υπνο,μου ειπε και συνεχισε να χαμογελαει.Εκανα οτι μου ειπε δεν μπορουσα να μην την ακουσω.Αφου με αγαπουσε και ηθελε το καλο μου,σωστα;
Ξαπλωσα λιγη ωρα μετα,ομως δεν μπορουσα να ηρεμησω,ενιωθα περιεργα σαν καποιος να με παρακολουθει οπως το πρωι,σαν καποιος να θελει το κακο μου...Μετα απο ωρες καταφερα να ηρεμισω και να κλεισω τα ματια μου,ομως το ατομο που καθοταν στη πορτα απεναντι μου εμεινε να με κοιταζει ολο το βραδυ με ενα χαμογελο να διαγραφετε στο προσωπο του....