Steve En de strijd tegen Herobrine

De marteling

Ik opende mijn ogen en het eerste wat ik zag was de bovengevel van een deur. Ik merkte ook meteen de koude bries en de frisse buitenlucht. Toen hoorde ik een bekende stem die zei: 'Zozo... Wie hebben we hier. O, ja... Het is die domme Steve die denkt dat hij mij en Herobrine kan tegenhouden!'
Toen verscheen er ineens een verschrikkelijk lelijke kop met acht ogen en mega grote kaken voor mijn gezicht. Het was die stomme spin die mij bewusteloos had laten vallen weer! En dit keer wou hij me martelen of doden op deze afschuwelijke plek. Oke eerst even ter informatie wat ik zag en wat ik voelde. Ik zat vast op zo'n martelwerktuig uit de middeleeuwen. Vreselijk ouderwets maar nog steeds wel koud en pijnlijk. Mijn harnas hadden ze van mij afgenomen en die hing nu op een standaard samen met mijn boog met nu normale pijlen en natuurlijk mijn zwaard. Ik keek om me heen voor zo ver ik kon. Het was in de buitenlucht en het was al avond. Er branden fakkels op de zwarte muren om me heen net als op de zwarte toren die voor mij stond. Ik lag volgens mij op een kleine binnenplaats van een kasteel boven een klif. Maar toen begon de spin weer te praten: 'Ja jongetje, kijk nog maar eens goed om je heen voordat ik je laat doodmartelen door mijn beul!' De spin sjeesde met zijn acht poten naar mijn harnas en floot. Onmiddelijk kwam er een kast van een monster uit de deur voor me lopen met zijn hele martelkist bij zich. Op de muren gingen ook bewakers staan. Het waren een soort van duistere elfjes. Ze keken allemaal mij aan. De een met een boog en de ander met een zwaard in zijn hand, klaar om aan te vallen. Intussen stond de beul voor met en pakte het eerste gereedschap uit zijn kist. Het was een schroef om de dingen waar ik aan vast zat nog wat uit te rekken. Hij liep naar de tafel toe en begon de wielen met de schroef nog net dat beetje extra op te rekken. De spin zei: 'Ik heb overal aan gedacht! Jij kunt niet meer ontsnappen! Ik laat jouw spullen over de hele wereld verdwijnen en ik heb Alex ook alweer op pad gestuurd om jouw dorp eens flink te gaan "reorganiseren". Zodra ik jouw harnas en de rest van jouw spullen heb laten wegbrengen gaat de marteling pas echt beginnen!' De beul maakte mijn handen los uit de touwen waar ik tot nu toe in vast had gezeten en verving ze door handboeien die hij aan de tafel vastdeed. Er kwamen vijf van die kleine elfjes aanlopen en de spin gaf elk van hen een deel van mijn bezittingen om ze te laten verdwijnen in de rest van de wereld. HIj gaf mijn helm, mijn borstplaat, mijn broek (gelukkig had ik mijn onderbroek nog aan), en zelfs mijn schoenen en mijn boog aan de elfjes. Die brachten ze weg. Maar het zwaard hield hij. 'Weet je.' Zei hij: 'Met dit zwaard ga ik jouw hart doorboren. Jouw eigen zwaard wordt jou eigen dood maar eerst de rest van de marteling!' Ik snapte niet waarom die spin de hele tijd zo schreeuwde maar oke. De beul was eindelijk klaar met het vastmaken van mijn handen en voeten en kwam nu aan met een benzine tank. Hij goot de benzine over mij heen niet eraan denkend dat ik door de gladheid dan mijn handen en voeten zou kunnen losmaken.
'Oke' zei de spin; 'Mischien heb ik gelogen dat de marteling lang zou duren terwijl hij zo afgelopen zou zijn maar kom op, slechtheid!' Hij kwam met het zwaard dreigend op mij afgelopen om mij af te maken. 'Hierna gaan wij jouw lichaam cremeren en dan gooien we je as in de zee die onder ons ligt.' Zei de spin. Dus toch wel een klif. De spin was nu dichtbijgenoeg om mij te kunnen doorboren en ik zag dat alle elfjes nu met hun bogen gespannen op mij stonden te richten voor het geval er iets mis mocht gaan.
Was dit het dan? Was dit het einde?